دانه های متاکروماتیک چیست؟

دانه های متاکروماتیک چیست؟

وولتین یا گرانول های متاکروماتیک، حاوی فسفات پلیمریزه شده هستند و به عنوان یک فرم ذخیره ای برای فسفات معدنی و انرژی شناخته می شوند. بسیاری از باکتری ها، قطرات چربی دارند که حاوی استرهای پلی بتا هیدروکسی بوتیریک اسید یا ترکیبات مرتبط هستند. این در مقایسه با یوکاریوت ها است که از قطرات چربی برای ذخیره تری گلیسیرید استفاده می کنند. در باکتری ها، گرانول های ذخیره ای، در شرایط رشد مطلوب تولید می شوند و پس از تمام شدن مواد مغذی محیط مصرف می شوند. بسیاری از باکتری های آبزی، وكوئل های گازی تولید می كنند كه ساختارهایی متصل به پروتئین هستند و حاوی هوا می باشند که به باكتری ها این اجازه را می دهند تا توانایی شناوری خود را تنظیم كنند. باکتری ها همچنین می توانند ساختارهای غشایی داخلی داشته باشند که به صورت خروجی غشای سیتوپلاسمی شکل می گیرند.

رنگ آمیزی آلبرت

در طول زمان رنگ های خاصی برای شناسایی گونه های باکتری ، تمایز آن ها از نظر مورفولوژی و حتی تعیین ویژگی های اختصاصی آن ها ایجاد شده است. شایعترین رنگ آمیزی های حوزه ی میکروب شناسی، رنگ آمیزی گرم ، رنگ آمیزی اسید فاست و رنگ آمیزی آندوسپور است. هدف هر یک از این رنگ ها، شناسایی خصوصیات باکتری ها بر اساس مورفولوژی آن ها است.

رنگ آمیزی آلبرت، یکی دیگر از تکنیک های کاربردی است. هدف این تکنیک، شناسایی باکتری هایی است که حاوی ساختارهای خاصی هستند که تحت عنوان گرانول های متاکروماتیک شناخته می شوند. سایر روش های رنگ آمیزی که برای تشخیص وجود گرانول در غشای سیتوپلاسمی باکتری ها استفاده می شود ، رنگ آمیزی Nessers و Pugh است.

رنگ آمیزی آلبرت، مشخصا برای شناسایی گرانول های متاکروماتیک را که در کورینه باکتریوم دیفتریا یافت می شود کاربرد دارد.

کورینه باکتری ها، باسیل های گرم مثبت ، بدون اسپور و غیر متحرکی هستند که حاوی گرانول های متاکروماتیک (ولوتین) می باشند. این گرانول ها، اجسامی درون سلولی هستند که در غشای سیتوپلاسمی برخی سلول های باکتریایی، به منظور ذخیره پلی فسفات معدنی پیچیده (poly-P) و آنزیم ها یافت می شوند. وقتی این دانه ها با رنگ متیلن بلو رنگ می شوند ، به رنگ بنفش مایل به قرمز در می آیند.

شایعترین کورینه باکتریوم، کورینه باکتریوم دیفتریا است که عامل بیماری دیفتری – یک عفونت نازوفارنکس (عفونتی که بینی و گلو را تحت تاثیر قرار می دهد.) – است و پس از کلونیزه شدن باکتری و ایجاد عفونت، می تواند روی پوست نیز تأثیر بگذارد.

به طور کلی این باکتری، در ابتدا روی یک محیط انتخابی مثل لوفلر آگار (Loeffler agar) یا تلوریت مولر – میلر آگار (Mueller-Miller tellurite agar) ، یا تلوریت تینسدیل آگار (Tinsdale tellurite agar) کشت داده شده و کلونی های آن جداسازی می شود تا از آن ها یک کشت مایع تهیه کنند و سپس برای رنگ آمیزی استفاده شود. رنگ آلبرت فقط به عنوان یک رنگ تأییدی برای باکتری ها عمل می کند و به عنوان یک رنگ افتراقی ، فقط می تواند گرانولهای ولوتین را رنگ آمیزی کند ، پس اگر باکتری های فاقد این گرانول ها باشند، نمی توان با این روش آن ها را رنگ آمیزی و شناسایی کرد.

اصول رنگ آمیزی آلبرت

همان طور که گفته شد، هدف از این روش رنگ آمیزی، شناسایی و بررسی وجود اجسام متاکروماتیک در کورینه باکتریوم دیفتریا است. رنگ آلبرت از دو محلول رنگ آمیزی به نام های محلول آلبرت 1 و محلول آلبرت 2 تشکیل شده است که ترکیبات آن ها به شرح زیر است:

محلول آلبرت 1

• تولویدین بلو ، سبز مالاشیت ، اسید استیک گلاسیال و الکل

محلول آلبرت 2

• ید و یدید پتاسیم محلول در آب

برای استفاده از هر کدام از محلول های رنگ آمیزی آلبرت ، هر یک از این دو محلول باید به طور موثر و با درصد مناسبی از اجزا تهیه شود تا پس از انجام پروتکل رنگ آمیزی ، دانه ها رنگ مناسبی به خود بگیرند.

محلول آلبرت 1 به عنوان محلول رنگ آمیزی عمل می کند و محلول آلبرت 2 به عنوان ماده متصل کننده یا به اصطلاح شانه (دندانه) عمل می کند یعنی؛ یک عنصر یونی که به یک ماده شیمیایی متصل شده و آن را بر روی میکرو ارگانیسم گیر می اندازد.

همچنین بخوانید…

دوره کارآموزی میکروبیولوژی

آزمایشگاه میکروبیولوژی ژنیران

خدمات میکروبیولوژی ژنیران