تاثیر پرواز های طولانی مدت فضایی برروی سلامت انسان

مطالعه ای تاریخی بر روی دو فضانورد دوقلوی یکسان در ناسا به نام های اسکات و مارک کلی (Scott and Mark Kelly) صورت گرفت و اطلاعات جدیدی در مورد تاثیر سفر طولانی مدت به فضا بر روی سلامتی انسان به محققان ارائه کرد.

استاد دانشگاه ایالتی کلرادو، سوزان بیلی (Susan Bailey) یکی از 80 دانشمند در بین 12 دانشگاه بود که تحقیقاتی را در این حیطه انجام داد. در این مطالعه، مارک بر روی زمین باقی ماند در حالی که برادر او – اسکات – نزدیک به یک سال در فضا به دور زمین چرخید. کلیه فرایند های این پروژه، توسط برنامه تحقیقات انسانی ناسا انجام شد.

در این مطالعه، بزرگترین مجموعه ی داده های زیست شناسی فضا و اثرات آن بر سلامت فضانوردان تولید شده است.

بیلی بیان کرد: “ما در حال حاضر اصولی داریم که باید به اثبات آن ها بپردازیم – مواردی كه می توانیم آن ها را در فضانوردان آینده جستجو كنیم، از جمله تغییرات طول تلومر و پاسخ های آسیب DNA.” “در آینده، هدف ما این است که درک بهتری از مکانیسم های اساسی و آنچه در طول پرواز های طولانی مدت فضایی بر بدن انسان می گذرد و همچنین تفاوت آن در افراد مختلف داشته باشیم. چرا که همه ی افراد، پاسخ یکسانی نمی دهند.

بیلی متخصص تلومر و آسیب های وارد شده بر DNA ناشی از تشعشعات است. در این مطالعه، او و تیمش دریافتند که تلومرهای اسکات در سلول های سفید خون او، هنگامی که در فضا بوده است طولانی تر شده و پس از بازگشت به زمین تقریبا به طول طبیعی خود بازگشته است.

تلومرها یک کلاه محافظتی در انتهای کروموزوم ها هستند که با افزایش سن فرد، کوتاه می شوند. تغییرات بزرگ در طول تلومر می تواند به این معنی باشد که فرد در معرض پیری سریع یا بیماری های مرتبط با کهولت سن است از جمله بیماری های قلبی عروقی و سرطان.

در میان یافته های جدید، تیم تحقیق دریافتد که استرس اکسیداتیو مزمن در طی پرواز های فضایی، به افزایش طول تلومر می انجامد. آنها همچنین دریافتند كه به طور كلی، فضانوردان پس از پرواز فضایی، تلومرهای كوتاه تری نسبت به قبل خود دارند. این تیم همچنین تفاوت های فردی را در پاسخ آن ها بررسی کرد.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این یافته ها، تیم بیلی همچنین کوهنوردان دوقلویی را که قله ی اورست را فتح کردند، مورد ارزیابی قرار داد. دوقلوهایی که کوهنوردی نرفته بودند، در مناطقی با ارتفاع کمتر باقی ماندند از جمله بولدر و کلرادو. نکته قابل توجه این بود که اشواهدی مشابه از استرس اکسیداتیو و تغییر در طول تلومر در کوهنوردان پیدا شد.

بر اساس اظهارات بیلی، وقتی استرس اکسیداتیو مزمن رخ می دهد، به تلومرها آسیب می رساند.

او گفت: سلولهای طبیعی خون در حال مرگ هستند و سعی در زنده ماندن دارند. “آنها در حال سازگاری با محیط جدید خود هستند. برخی از سلول ها یک مسیر جایگزین را برای ادامه کار تلومرها فعال می کنند. این همان چیزی است که در برخی تومورها اتفاق می افتد. برخی از سلول ها از این فرآیند بیرون می آیند و این چیزی است که ما فکر می کنیم در طول سفر فضایی نیز مشاهده می شود. “

منبع

همچنین بخوانید…

تکنیک های آزمایشگاهی

تقویم آموزشی آزمایشگاه ژنیران

تجهیزات آزمایشگاه ژنیران

بازید مجازی از ژنیران