اخبار علمی, مطالب
محققان نشان میدهند که کمی تابش در گرم کردن تومورهای سرد بسیار موثر است!
یک مطالعه تحقیقاتی سرطان موسسه لودویگ که روی موشها و گروه کوچکی از بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته انجام شد، نشان داد که تومورهای به اصطلاح “سرد” که تقریباً فاقد سلولهای ایمنی هستند-و بنابراین به ایمنی درمانی پاسخ نمیدهند-میتوانند “داغ” شوند. با دوزهای بسیار کم تابش و استفاده منطقی از درمانهای موجود.
این مطالعه با هدایت George Coukos, Melita Irving and Fernanda Herrera از موسسه لودویگ برای تحقیقات سرطان در شعبه لوزان و منتشر شده در Cancer Discovery نشان داد که این درمان 20 درصد از موشها را درمان کرده و در 37 درصد از بیماران مبتلا به تومورهای سرماخوردگی ایمونولوژیک باعث رگرسیون میشود. محققان همچنین مکانیسمهای اساسی کنترل تومور ناشی از درمان ترکیبی را تشریح کردند و پدیده‌های جدید مولکولی و سلولی ضروری برای اثربخشی آن را مشخص کردند.
بسیاری از انواع تومورها فاقد لنفوسیتهای T (TIL) نفوذ کننده تومور هستند، سلولهای ایمنی ضروری برای پاسخ ضد سرطانی. محققان با استفاده از پرتودرمانی با دوز بالا سلولهای سرطانی را از بین برده و این سلولهای ایمنی را به تومورهای سرد جذب میکنند. اما این گزینه‌ای برای بدخیمی‌هایی نیست که به شکم گسترش می‌یابند – مانند سرطانهای تخمدان و دستگاه گوارش با انتشار صفاق – که در آن اشعه‌های مکرر شدید به اندامهای حیاتی آسیب جدی میرساند. همچنین برای سرطان پروستات با متاستازهای منتشر استخوان، که در آن چنین تابشی به مغز استخوان باعث سرکوب سیستم ایمنی بدن میشود، امکان پذیر نیست.
Herrera متخصص سرطان رادیولوژی در شعبه لودویگ لوزان میگوید: ما به این ایده رسیدیم که تومور را با استفاده از سطوح تابشی که سلولهای آن را از بین نمیبرد، تحت فشار قرار دهیم، اما همچنان فشار کافی را وارد میکنیم تا بتواند سیگنالهایی را به سیستم ایمنی بدن ارسال کند.
اما محققان استدلال کردند که ایجاد یک واکنش ضد تومور نیاز به یک استراتژی چندگانه دارد. اقدامات اضافی شامل مهار سلولهای سرکوب کننده سیستم ایمنی – مانند سلولهای T تنظیم کننده – در ریز محیط تومور میشود. تحریک سلولهای ایمنی “ذاتی” که آنتی ژنهایی را در سلولهای T سیستم ایمنی “سازگار” نشان میدهند، آنها را به سمت سلولهای سرطانی هدایت میکند و فعالیت آنها را تحریک میکند و فعال شدن سلولهای T را موثر میکند.
یکی از محققان میگوید: ما با چک کردن موشها در صورت استفاده از دوزهای کم تابش در مورد ریز محیط تومورهای پیشرفته تخمدان، شروع به کار کردیم و نشان دادیم که افزایش چشمگیری در بیان اهداف قابل دارو وجود دارد. این یک روش منطقی برای درمان بود.
پس از بررسی چندین ترکیب دارویی، آنها برای استفاده در یک مطالعه روی موش به چهار مورد رسیدند: یک آنتی بادی موجود که گیرنده CD40 را بر روی سلولهای دندریتیک (از انواع یاخته‌های عرضه کننده پادگِن و همچنین به عنوان یاخته‌های فرعی در دستگاه ایمنی هستند.) تحریک میکند و فعالیت آنها را افزایش میدهد. دوز کم شیمی درمانی، سیکلوفسفامید، که به عنوان سرکوب کننده شناخته میشود و ترکیبی از ایمونوتراپی‌های ضد CTLA-4 و ضد PD-1 که حمله سلول T را به تومورها تحریک میکند.
به موازات این، محققان طراحی یک مطالعه بالینی از این رویکرد را آغاز کردند و پروتکلهای آن را بر اساس آنچه مطالعات موش نشان داد، تغییر دادند. از آنجا که یک استراتژی تحریک کننده ضد CD40 در آن زمان برای استفاده بالینی در دسترس نبود، مطالعه بالینی آن را با آسپرین جایگزین کرد، که تحقیقات قبلی آزمایشگاه نشان داده است که تولید یک ماده، پروستاگلاندین E2 ، که سرکوب کننده سرطان است فعالیت سلولهای ایمنی ذاتی را مهار میکند.
مطالعه بالینی شامل هشت بیمار مبتلا به سرطان پروستات، تخمدان و دستگاه گوارش متاستاتیک بود که داروها را به همراه دوز بسیار کم تابش تومورهای شکمی هر دو هفته دریافت کردند. یکی از محققان میگوید: ما فقط بیمارانی را که دارای تومورهای متاستاتیک جامد و بدون TIL بودند، وارد کردیم.متأسفانه، این بیماران هیچ گزینه دیگری ندارند. آنها قبل از ثبت نام در این مطالعه، از سه خط شیمی درمانی متوسط استفاده کرده بودند.
یکی از بیماران مبتلا به بیماری قلبی شد که با ایمونوتراپی ارتباط داشت و از آزمایش خارج شد. سایر عوارض جانبی جدی نیز مدیریت شد و بیماران در صورت لزوم مطالعه را کنار گذاشتند. قابل توجه، فقط آن تومورها در بیمارانی که با اشعه دوز کم هدف قرار گرفتند، پس‌رفت کرد. هر چیزی که توسط تابش جا افتاده بود شامل پس‌رفت نشد. توقف درمان همچنین منجر به عود سریع تومور شد.
مدیر واحد لودویگ لوزان میگوید: مطالعات انسانی یافته‌های ما را در موشها جمع آوری کرد.
تجزیه و تحلیل تومورهای موش پاسخگو نشان داد که TIL ها بیشترین عامل تخریب تومورها سلولهای T کشنده CD8 معمولی نیستند که سلولهای بیمار را از بین میبرند. یک نسخه غیر معمول از سلول CD4 T – که به طور معمول فقط به پاسخهای ایمنی سازگار کمک میکند – بسیاری از خواص سلولهای T کشنده را به خود اختصاص داده بود و برای اثربخشی درمان بسیار مهم بود. این درمان همچنین بیان یک گیرنده، NKG2D، را بر روی این سلولهای T کشنده کمک کننده که برای اثر درمانی مورد نیاز بو ، القا کرد. یکی از محققان گفت، علاوه بر این، لیگاند آن گیرنده (Rae1) در سطوح بالایی بر روی سلولهای دندریتیک بیان شد که معمولاً پروتئین را بیان نمیکنند.
Coukos میگوید: ما در اینجا واقعاً نشان دادیم که تابش دوز کم میتواند تومورهایی را که قبلا به ایمونوتراپی پاسخ نمیدادند، پاسخگو باشد و ایمنی تطبیقی و ذاتی برای کنترل تومور باید با هم همکاری کنند.این یک محیط کامل است که باید در تومور ایجاد کنید تا از سلولهای T کشنده حمایت کند.
بخش دوم مطالعه بالینی همچنان ادامه دارد، اما محققان در حال بررسی علت فرار برخی از تومورها از درمان هستند. آنها همچنین در حال برنامه ریزی یک آزمایش جدید هستند که در آن از آنتی بادی تحریک کننده CD40 نسل دوم در ترکیب رادیوتراپی ایمونوتراپی استفاده شود. علاوه بر این، بیمارانی که تحت درمان با سلولهای T تجربی در لوزان قرار میگیرند، قبل از انجام این روش، پرتودرمانی با دوز پایین نیز دریافت خواهند کرد.
محققان خاطرنشان میکنند که همه 39 نویسنده‌ای که در مطالعه حاضر شرکت داشتند نقش مهمی در موفقیت آن ایفا کردند و محیط همکاری ایجاد شده توسط تحقیقات سرطان لودویگ را برای انجام چنین تلاش گسترده‌ای اعتبار میدانند. ما کمی شبیه کارآگاهان در ریز محیط تومور بودیم و به این نگاه میکردیم که یک سلول چه کار میکند و سلول دیگر چه کار نمیکند و بدون همکاری همه کارآگاهان با هم، ما نمیتوانیم کل تصویر را بدست آوریم.
مترجم: غزل زارعی
