سلول T کمکی (Helper T cell) چیست؟

سلول T کمکی، که به آن سلول های CD4⁺، سلول کمکی T یا لنفوسیت T کمکی نیز گفته می شود، نوعی گلبول سفید است که به عنوان یک واسطه اصلی عملکرد ایمنی بدن عمل می کند. سلول های T کمکی نقش مهمی در پاسخ ایمنی نرمال دارد و با تولید فاکتورهایی می تواند سایر سلول های سیستم ایمنی را فعال کند. این سلول ها شامل سلول های B هستند که آنتی بادی های لازم برای مبارزه با عفونت را تولید می کنند. سلول های T سیتوتوکسیک که سلول های حامل عوامل عفونی را از بین می برد. و ماکروفاژها و سایر سلول های موثر، که به عوامل بیماری زای مهاجم (عوامل ایجاد کننده بیماری) حمله می کنند. سلول های T کمکی پروتئینی به نام CD4 را در سطح خود بیان می کنند. این پروتئین با اتصال به مولکول های سازگاری بافتی کلاس II MHC، که در کمک به سیستم ایمنی بدن برای شناسایی مواد خارجی نقش مهمی دارند، در فعال سازی سلول T کمکی نیز نقش مهمی ایفا می کنند.

سلول های T کمکی گروهی یکسان از سلول ها نیستند بلکه می توانند به دو زیر جمعیت عمومی تقسیم شوند – سلول های TH1 و TH2 – که از نظر شیمیایی و عملکرد به طور قابل توجهی متفاوت هستند. این جمعیت ها را می توان با سیتوکین هایی که ترشح می کنند شناسایی کزد. سلول های TH1 در درجه اول سیتوكین های اینترفرون گاما، فاكتور نكروز توموری بتا و اینترلوكین -2 (IL-2) را تولید می كنند و سلول های TH2، عمدتا اینترلوكین های IL-4، IL-5، IL-6، IL-9، IL-10 و IL-13 را تولید می كنند. نقش اصلی سلول های TH1 تحریک پاسخ های به واسطه سلول است (آن هایی که شامل سلول های T سیتوتوکسیک و ماکروفاژها هستند)، در حالی که سلول های TH2 در درجه اول به تحریک سلول های B برای ساخت آنتی بادی کمک می کنند.

سلول های T کمکی از طریق یک فرآیند چند مرحله ای فعال می شوند، که با سلول های ارائه دهنده آنتی ژن مانند ماکروفاژها آغاز می شود. این سلول ها یک عامل عفونی یا ذره خارجی را می بلعند و آن را تا حدی تخریب می کنند و قطعات آن – یعنی آنتی ژن ها – را به سطح سلول می فرستند. در آنجا ذرات همراه با مولکول های کلاس II MHC ارائه می شوند. سپس یک گیرنده در سطح سلول T کمکی به مجموعه آنتی ژن MHC متصل می شود. در مرحله بعدی، فعال شدن سلول T کمکی به یکی از دو روش پیش می رود: یا از طریق تحریک توسط سیتوکین یا از طریق واکنش تحریک کننده بین پروتئین سیگنالینگ معروف به B7، در سطح سلول ارائه دهنده آنتی ژن و پروتئین گیرنده CD28، در سطح سلول T کمکی.

نتیجه کلی فعال شدن سلول T-helper افزایش تعداد سلول های T کمکی است که یک آنتی ژن خاص را تشخیص می دهند و چندین سیتوکین سلول T تولید می شود. سیتوکین ها پیامدهای دیگری نیز دارند، یکی از آن ها این است که IL-2 اجازه می دهد سلول های T سیتوتوکسیک یا تنظیمی که همان آنتی ژن را تشخیص می دهند فعال شده و تکثیر شوند. در مورد سلول های B، هنگامی که یک سلول T کمکی توسط یک آنتی ژن فعال شد، قادر به فعال کردن یک سلول B است که قبلاً با همان آنتی ژن مواجه شده است. سیتوکین های ترشح شده توسط سلول های T کمکی همچنین می توانند با سلول های B تعامل داشته و تحریک اضافی ایجاد کنند.

از این مطلب چقدر راضی بودید؟

روی ستاره کلیک کنید تا نظرتون ثبت بشه