سرطان آلت تناسلی (Penile Cancer) چیست؟

مقدمه‌ای بر سرطان آلت تناسلی

سرطان آلت تناسلی در داخل یا روی آلت تناسلی شروع می‌شود. سرطان زمانی شروع می‌شود که سلول‌ها شروع به رشد خارج از کنترل می‌کنند. سلول‌های تقریباً در هر قسمت از بدن می‌توانند به سرطان تبدیل شوند و به سایر قسمت‌های بدن گسترش یابند.

در مورد آلت تناسلی (penis)

آلت تناسلی اندام جنسی خارجی مردانه است. همچنین بخشی از سیستم ادراری است. این اندام از بسیاری از انواع بافت های بدن، از جمله پوست، اعصاب، ماهیچه های صاف و رگ های خونی تشکیل شده است.

قسمت اصلی آلت تناسلی به نام ساقه (shaft) شناخته و سر آلت تناسلی به نام گلانس (glans) نامیده می‌شود. در بدو تولد، گلانس توسط تکه ای از پوست به نام پوست ختنه گاه (foreskin) یا پیش پوستی (prepuce) پوشانده می‌شود. پوست ختنه گاه اغلب در نوزادان پسر در عملی به نام ختنه برداشته می‌شود.

در داخل آلت تناسلی 3 حفره وجود دارد که حاوی شبکه ای نرم و اسفنجی از رگ های خونی است. دو عدد از این محفظه‌های استوانه‌ای شکل که به عنوان corpora cavernosa شناخته می‌شوند، در دو طرف قسمت بالایی آلت تناسلی قرار دارند. اتاق سوم در زیر‌ آن‌ها قرار دارد و به عنوان جسم اسفنجی (corpus spongiosum) شناخته می‌شود.

این محفظه در انتهای خود گشاد می‌شود و گلانس (glans) را تشکیل می‌دهد. جسم اسفنجی مجرای ادرار را احاطه کرده است، لوله ای نازک که از مثانه شروع شده و از طریق آلت تناسلی می‌گذرد. ادرار و مایع منی از طریق مجرای ادرار عبور می‌کنند و از طریق سوراخی در دهانه آلت تناسلی به نام Meatus از بدن خارج می‌شوند.

برای رسیدن به نعوظ، اعصاب به بدن مرد سیگنال می‌دهند که خون را در رگ های داخل اجسام اسفنجی ذخیره کند. همان طور که خون محفظه‌ها را پر می‌کند، بافت اسفنجی منبسط شده و آلت تناسلی سفت و بلندتر می‌شود. در حین انزال، منی (که حاوی سلول های اسپرم و مایعات است) از طریق مجرای ادرار و سوراخ انتهای آن به خارج از بدن جریان می‌یابد. پس از انزال، خون دوباره به بدن جریان می‌یابد و آلت تناسلی دوباره نرم می‌شود.

شرایط خوش خیم آلت تناسلی

گاهی اوقات، توده هایی روی آلت تناسلی ایجاد می‌شوند که غیر طبیعی اند اما سرطان نیستند (خوش خیم هستند). این ضایعات اغلب شبیه زگیل یا تکه های پوستی تحریک شده هستند. مانند سرطان آلت تناسلی،‌ آن‌ها اغلب در گلانس یا روی پوست ختنه گاه یافت می‌شوند اما می‌توانند در امتداد ساقه آلت تناسلی نیز ایجاد شوند.

کندیلوم یا زگیل تناسلی (Condylomas)

این توده‌ها شبیه گل کلم های ریز هستند. برخی از‌ آن‌ها به قدری کوچک هستند که فقط با ذره بین دیده می‌شوند. اندازه‌های دیگر ممکن است به اندازه یک اینچ یا بیشتر باشد. کندیلوم‌ها در اثر عفونت با انواع خاصی از ویروس پاپیلومای انسانی (human papillomavirus یا HPV) ایجاد می‌شوند.

پاپولوز بوونوئید (Bowenoid papulosis)

این وضعیت همچنین با عفونت HPV مرتبط است و در مردان جوان تر و فعال از نظر جنسی رخ می‌دهد. به صورت نقاط یا لکه های کوچک قرمز یا قهوه ای روی ساقه آلت تناسلی دیده می‌شود. این‌ها ممکن است شبیه زگیل تناسلی به نظر برسند اما وقتی زیر میکروسکوپ به‌ آن‌ها نگاه می‌شود، سلول های دیسپلاستیک (dysplastic، غیر طبیعی) در لایه سطحی پوست آلت تناسلی دیده می‌شوند.

پاپولوز بوونوئید همچنین می‌تواند با سرطانی در مراحل اولیه به نام کارسینوم در جا یا در محل (carcinoma in situ یا CIS) اشتباه گرفته شود که به عنوان بیماری بوون (Bowen disease) نیز شناخته می‌شود. معمولا پاپولوز بوونوئید هیچ مشکلی ایجاد نمی‌کند و حتی می‌تواند پس از چند ماه خود به خود از بین برود. اما اگر از بین نرود و درمان نشود، در موارد نادر می‌تواند به بیماری بوون تبدیل شود.

سرطان های آلت تناسلی

هر نوع بافت در آلت تناسلی حاوی چندین نوع سلول است. انواع مختلف سرطان آلت تناسلی می‌تواند از این سلول‌ها شروع شود. تفاوت‌های این بیماری‌ها مهم هستند زیرا شدت سرطان و نوع روش درمانی مورد نیاز را تعیین می‌کنند.

تقریباً همه سرطان‌های آلت تناسلی از سلول‌های پوست آلت تناسلی شروع می‌شوند.

سرطان سلولی فلسی یا سنگفرشی (Squamous cell carcinoma)

حدود 95 درصد سرطان‌های آلت تناسلی از سلول‌های صاف پوست به نام سلول‌های سنگفرشی شروع می‌شوند. کارسینوم سلول سنگفرشی (همچنین به عنوان سرطان سلول سنگفرشی شناخته می‌شود) می‌تواند در هر نقطه از آلت تناسلی شروع شود. بیشتر این سرطان‌ها از پوست ختنه گاه (در مردانی که ختنه نشده اند) یا روی سر شروع می‌شوند. این تومورها تمایل به رشد آهسته دارند و اگر در مراحل اولیه پیدا شوند، معمولاً قابل درمان هستند.

کارسینوم وروکوز (Verrucous carcinoma): کارسینوم وروکوزی که روی آلت تناسلی در حال رشد است به عنوان تومور بوشکه-لوونشتاین (Buschke-Lowenstein tumor) نیز شناخته می‌شود. این یک شکل غیر معمول سرطان سلول سنگفرشی است که می‌تواند در بسیاری از نواحی پوست شروع شود. این سرطان بسیار شبیه یک زگیل تناسلی بزرگ است. کارسینوم های وروکوس تمایل به رشد آهسته دارند اما گاهی اوقات می‌توانند بسیار بزرگ شوند.‌ آن‌ها می‌توانند تا عمق بافت مجاور رشد کنند اما به ندرت به سایر قسمت های بدن گسترش می‌یابند.

کارسینوم درجا (Carcinoma in situ یا CIS):

این مرحله اولیه سرطان سلول سنگفرشی آلت تناسلی است. در این مرحله سلول های سرطانی فقط در لایه های بالایی پوست یافت می‌شوند.‌ آن‌ها هنوز در بافت های عمیق تر رشد نکرده اند. بسته به جایی که CIS روی آلت تناسلی قرار دارد، پزشکان ممکن است از نام های دیگری برای این بیماری استفاده کنند.

• CIS روی گلن (glans) گاهی اوقات اریتروپلازی Queyrat (erythroplasia of Queyrat) نامیده می‌شود.
• CIS روی ساقه آلت تناسلی (یا سایر قسمت های اندام تناسلی) بیماری بوون (Bowen disease) نامیده می‌شود.

ملانوما (Melanoma)

ملانوما نوعی سرطان پوست است که در ملانوسیت‌ها (melanocytes) شروع می‌شود، سلول‌هایی که رنگ قهوه‌ای را در پوست ایجاد کرده و به محافظت از آن در برابر نور خورشید کمک می‌کنند. این سرطان‌ها تمایل به رشد و گسترش سریع دارند.‌ آن‌ها از انواع شایع‌تر سرطان پوست سلول‌های پایه و سنگفرشی خطرناک‌تر هستند.

ملانوما اغلب در پوست در معرض آفتاب دیده می‌شود اما به ندرت در جاهای دیگر مانند آلت تناسلی نیز ایجاد می‌شود. تنها بخش بسیار کمی از سرطان های آلت تناسلی ملانوما هستند.

کارسینوم سلول بازال (Basal cell carcinoma)

کارسینوم سلول بازال (همچنین به عنوان سرطان سلول بازال شناخته می‌شود) نوع دیگری از سرطان پوست است که می‌تواند روی آلت تناسلی ایجاد شود. این نوع تنها بخش کوچکی از سرطان های آلت تناسلی را تشکیل می‌دهد. این نوع سرطان رشد کندی دارد و به ندرت به سایر قسمت های بدن سرایت می‌کند.

آدنوکارسینوم (Adenocarcinoma، بیماری پاژت آلت تناسلی یا Paget disease of the penis)

این نوع بسیار نادر از سرطان آلت تناسلی می‌تواند از غدد عرق در پوست آلت تناسلی ایجاد شود. تشخیص کارسینوم درجا (CIS) آلت تناسلی می‌تواند بسیار سخت باشد.

سارکوم (Sarcoma)

تعداد کمی از سرطان های آلت تناسلی سارکوم هستند. این سرطان‌ها از رگ های خونی، ماهیچه های صاف یا سایر سلول های بافت همبند آلت تناسلی ایجاد می‌شوند.

آمار کلیدی برای سرطان آلت تناسلی

تخمین های انجمن سرطان آمریکا برای سرطان آلت تناسلی در ایالات متحده برای سال 2022 عبارتند از:

• حدود 2070 مورد جدید سرطان آلت تناسلی
• حدود 470 مرگ ناشی از سرطان آلت تناسلی

سرطان آلت تناسلی در آمریکای شمالی و اروپا نادر است. این بیماری در کمتر از 1 مرد از هر 100000 نفر در سال تشخیص داده می‌شود و کمتر از 1 درصد از سرطان‌ها در مردان را در ایالات متحده تشکیل می‌دهد. سرطان آلت تناسلی در برخی از مناطق آسیا، آفریقا و آمریکای جنوبی بسیار شایع تر است.

علائم و نشانه های سرطان آلت تناسلی

علائم و نشانه های زیر همیشه به این معنی نیست که یک مرد مبتلا به سرطان آلت تناسلی است. در واقع، بسیاری از‌ آن‌ها بیشتر به دلیل وجود شرایط دیگر ایجاد می‌شوند. با این حال، اگر هر یک از‌ آن‌ها را دارید، فوراً به پزشک مراجعه کنید تا بتوان علت‌ آن‌ها را پیدا کرده و در صورت نیاز آن را درمان کرد. بیماری هر چه زودتر تشخیص داده شود، زودتر می‌توانید روند درمان را شروع کنید و احتمالاً روند درمان برایتان بهتر عمل می‌کند.

تغییرات پوستی

اولین علامت سرطان آلت تناسلی اغلب تغییر در پوست آلت تناسلی است. این حالت به احتمال زیاد روی سر (نوک) آلت تناسلی یا روی پوست ختنه گاه (در مردان ختنه نشده) رخ می‌دهد اما می‌تواند روی ساقه نیز باشد. این تغییرات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• ناحیه ای از پوست ضخیم تر می‌شود.
• تغییر در رنگ پوست
• وجود یک توده
• زخم (sore) که ممکن است خونریزی کند
• ‌زوائد قرمز و مخملی در زیر پوست ختنه گاه
• برآمدگی های کوچک و پوسته دار
• توده‌های صاف و قهوه ای مایل به آبی
• ترشحات بدبو (مایع) یا خونریزی زیر پوست ختنه گاه

زخم‌ها یا توده های ناشی از سرطان آلت تناسلی معمولاً دردی ندارند اما ممکن است در مواردی درد نیز به همراه داشته باشند. اگر هر نوع توده جدید یا ناهنجاری دیگری در آلت تناسلی خود پیدا کردید، حتی اگر دردناک نباشد، باید به پزشک مراجعه کنید. وجود هر تغییری که در عرض 4 هفته بهتر نمی‌شود یا بدتر می‌شود، باید توسط پزشک بررسی شود.

تورم

تورم در انتهای آلت تناسلی، به خصوص زمانی که پوست ختنه گاه منقبض شده است، یکی دیگر از علائم احتمالی سرطان آلت تناسلی است. عقب کشیدن پوست ختنه گاه ممکن است سخت تر باشد.

توده های زیر پوست در ناحیه کشاله ران

اگر سرطان از آلت تناسلی پخش شود، اغلب ابتدا به غدد لنفاوی در کشاله ران می‌رسد. این اتفاق می‌تواند غدد لنفاوی را متورم کند. غدد لنفاوی مجموعه ای از سلول های سیستم ایمنی هستند. به طور معمول،‌ آن‌ها به اندازه لوبیا می‌باشند و به سختی می‌توان‌ آن‌ها را احساس کرد. اگر‌ آن‌ها متورم باشند، غدد لنفاوی ممکن است مانند توده های صاف زیر پوست احساس شوند.

اما غدد لنفاوی متورم همیشه به این معنی نیست که سرطان در آن جا گسترش یافته است. معمولاً غدد لنفاوی در پاسخ به عفونت متورم می‌شوند. پوست داخل و اطراف سرطان آلت تناسلی اغلب ممکن است عفونی شود که ممکن است باعث تورم غدد لنفاوی مجاور شود، حتی اگر سرطان به‌ آن‌ها نرسیده باشد.

چه چیزی باعث سرطان آلت تناسلی می‌شود؟

علت دقیق اکثر سرطان های آلت تناسلی شناخته نشده است. اما دانشمندان دریافته اند که این نوع سرطان با تعدادی از عارضه‌های دیگر مرتبط است. تحقیقاتی در سرتاسر جهان در حال انجام است تا درباره اینکه چگونه این عوامل خطرزا ممکن است سلول های آلت تناسلی را به سرطان تبدیل کنند، اطلاعاتی را بدست آوریم.

به عنوان مثال، تحقیقات نشان داده است که سلول های طبیعی با ساختن موادی به نام محصولات ژنی سرکوبگر تومور (tumor suppressor gene products)، خود را کنترل می‌کنند تا از رشد سریع و تبدیل شدن به سرطان جلوگیری کنند. دو پروتئین (E6 و E7) ساخته شده توسط انواع پرخطر ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) می‌توانند راه عملکرد محصولات ژن سرکوبگر تومور را در سلول‌ها مسدود کنند. این اتفاق به سلول‌ها اجازه می‌دهد تا شروع به رشد خارج از کنترل کنند که ممکن است‌ آن‌ها را بیشتر در معرض سرطان قرار دهد.

مصرف تنباکو با سرطان آلت تناسلی مرتبط است. مصرف این ماده، مواد شیمیایی سرطان زایی را ایجاد می‌کند که در سراسر بدن پخش می‌شوند و می‌توانند به DNA داخل سلول‌ها مانند سلول های آلت تناسلی آسیب برسانند. DNA ماده شیمیایی موجود در سلول های ما است که ژن های ما را می‌سازد. (ژن‌ها نحوه رشد و تقسیم سلول‌های ما را کنترل می‌کنند.) وقتی آسیب DNA بر ژن‌های کنترل کننده رشد سلول تأثیر می‌گذارد، می‌تواند منجر به سرطان شود.

عوامل خطرزا برای سرطان آلت تناسلی

عامل خطرزا هر چیزی است که بر شانس ابتلا به بیماری مانند سرطان تأثیر می‌گذارد. سرطان‌های مختلف عوامل خطرزا متفاوتی دارند. برخی از عوامل خطرزای سرطان مانند سیگار کشیدن یا قرار گرفتن در معرض نور خورشید را می‌توان تغییر داد. موارد دیگر، مانند سن یا سابقه خانوادگی فرد، قابل تغییر نیستند.

اما داشتن یک عامل خطرزا یا حتی تعداد زیادی از‌ آن‌ها به این معنی نیست که به این بیماری مبتلا خواهید شد. از سوی دیگر، برخی از مردانی که به سرطان آلت تناسلی مبتلا می‌شوند، هیچ عامل خطرزای شناخته شده ای ندارند.

دانشمندان فاکتورهای خطرزا خاصی را یافته اند که احتمال ابتلای مردان به سرطان آلت تناسلی را افزایش می‌دهد.

عفونت ویروس پاپیلومای انسانی (Human papillomavirus یا HPV)

ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) گروهی شامل بیش از 150 ویروس مرتبط است.‌ آن‌ها را پاپیلوما ویروس می‌نامند زیرا برخی از‌ آن‌ها باعث ایجاد توده هایی به نام پاپیلوم (papillomas، که بیشتر زگیل نامیده می‌شود) می‌شوند. انواع مختلف HPV باعث ایجاد انواع مختلف زگیل در قسمت های مختلف بدن می‌شود. برخی از انواع HPV می‌توانند اندام‌های تناسلی و ناحیه مقعد را آلوده کرده و باعث ایجاد زگیل‌های برآمده و ناهموار به نام کندیلوم آکومیناتا (condyloma acuminata یا فقط کندیلوم) شوند.

سایر انواع HPV با سرطان های خاصی مرتبط هستند. به عنوان مثال، به نظر می‌رسد که عفونت با برخی از انواع HPV یک عامل خطرزای مهم برای سرطان آلت تناسلی باشد. در واقع، HPV در حدود نیمی از سرطان های آلت تناسلی وجود دارد.

HPV در طی تماس پوست با ناحیه آلوده بدن از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود. HPV می‌تواند در حین فعالیت جنسی – از جمله واژینال، مقعدی و دهانی – منتشر شود اما برای گسترش عفونت، رابطه جنسی لازم نیست. تنها چیزی که لازم است تماس پوست به پوست در ناحیه ای آلوده از HPV است. عفونت HPV همچنین می‌تواند از یک قسمت بدن به قسمت دیگر سرایت کند. برای مثال، عفونت ممکن است از آلت تناسلی شروع شود و سپس به مقعد گسترش یابد.

عفونت HPV شایع است. در اکثر مردان، بدن به خودی خود عفونت را پاک می‌کند. اما در برخی، عفونت از بین نمی‌رود و مزمن می‌شود. با گذشت زمان، عفونت مزمن، به ویژه با انواع خاصی از HPV، می‌تواند باعث ایجاد برخی از انواع سرطان، از جمله سرطان آلت تناسلی شود. مردانی که ختنه نشده اند ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به HPV قرار بگیرند و همچنان به آن مبتلا شوند.

ختنه نشدن

ختنه تمام (یا بخشی) پوست ختنه گاه را از بین می‌برد. این روش اغلب در نوزادان انجام می‌شود اما می‌توان آن را در مراحل بعدی زندگی نیز انجام داد. احتمال ابتلا به سرطان آلت تناسلی در مردانی که در کودکی ختنه شده اند بسیار کمتر از مردانی است که ختنه نشده اند. در واقع برخی از متخصصان می‌گویند که ختنه در نوزادی از بروز این سرطان پیشگیری می‌کند. اگر ختنه در بزرگسالی انجام شود، همان اثر محافظتی دیده نمی‌شود.

دلیل کاهش خطر ابتلا در مردان ختنه شده کاملاً مشخص نیست اما ممکن است به سایر عوامل خطرزای شناخته شده مرتبط باشد. به عنوان مثال، مردانی که ختنه می‌شوند نمی‌توانند به نوعی بیماری به نام فیموز (phimosis) مبتلا شوند و موادی به نام اسمگما (smegma) در‌ آن‌ها جمع نمی‌شود. مردان مبتلا به اسمگما یا فیموز در معرض خطر ابتلا به سرطان آلت تناسلی هستند. هر چه مرد دیرتر ختنه شود، احتمال بروز یکی از این شرایط در ابتدا بیشتر است.

در سنجش خطرات و فواید ختنه، پزشکان این واقعیت را در نظر می‌گیرند که سرطان آلت تناسلی در ایالات متحده، حتی در مردان ختنه نشده، بسیار نادر است. اگرچه آکادمی اطفال آمریکا اعلام کرده است که مزایای سلامتی ختنه در نوزادان پسر بیشتر از خطرات آن است اما همچنین بیان می‌کند که این فواید به اندازه‌ای نیست که توصیه کند همه نوزادان به طور معمول ختنه شوند. در پایان، تصمیم گیری در مورد انجام ختنه بسیار شخصی است و اغلب بیشتر به عوامل اجتماعی و مذهبی بستگی دارد تا شواهد پزشکی.

فیموز (Phimosis) و اسمگما (smegma)

مردان ختنه نشده با شرایط خاص در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان آلت تناسلی هستند.

فیموز

در مردانی که ختنه نشده اند، گاهی اوقات پوست ختنه گاه سفت می‌شود و به سختی جمع می‌شود. این حالت به عنوان فیموز شناخته می‌شود. سرطان آلت تناسلی در مردان مبتلا به فیموز شایع تر است. دلیل این امر مشخص نیست اما ممکن است مربوط به ایجاد اسمگما یا التهاب ناشی از فیموز باشد.

اسمگما

گاهی اوقات ترشحات زیر پوست ختنه گاه دست نخورده باقی مانده و تجمع می‌یابند. اگر ناحیه زیر پوست ختنه گاه به خوبی تمیز نشود، این ترشحات به اندازه ای ایجاد می‌شوند که به ماده ای غلیظ و گاهی بدبو به نام اسمگما تبدیل می‌شوند. اسمگما در مردان مبتلا به فیموز شایع تر است اما اگر پوست ختنه گاه به طور مرتب برای تمیز کردن سر آلت تناسلی جمع نشود، می‌تواند در هر فردی که پوست ختنه گاه دارد نیز رخ دهد.

در گذشته برخی از کارشناسان نگران بودند که اسمگما ممکن است حاوی ترکیباتی باشد که می‌تواند باعث سرطان شود. اکثر متخصصان اکنون بر این باورند که اسمگما احتمالاً باعث سرطان آلت تناسلی نمی‌شود اما می‌تواند آلت تناسلی را تحریک و ملتهب کند که می‌تواند خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهد. همچنین ممکن است مشاهده و تشخیص سرطان های خیلی زودرس را سخت تر کند.

استعمال دخانیات

مردانی که سیگار می‌کشند و یا از انواع دیگر تنباکو استفاده می‌کنند بیشتر در معرض ابتلا به سرطان آلت تناسلی هستند. مصرف کنندگان تنباکو که به عفونت HPV مبتلا هستند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا می‌باشند. مصرف تنباکو بدن شما را در معرض بسیاری از مواد شیمیایی سرطان زا قرار می‌دهد. این مواد مضر وارد ریه‌ها می‌شوند – جایی که به خون وارد می‌شوند – یا از طریق بافت های دهان به خون جذب می‌شوند.‌

آن‌ها می‌توانند در جریان خون در سراسر بدن حرکت کنند تا در مناطق مختلف سرطان ایجاد کنند. محققان بر این باورند که این مواد به ژن‌های سلول‌های آلت تناسلی آسیب می‌رسانند که می‌تواند منجر به سرطان آلت تناسلی شود.

درمان پسوریازیس (psoriasis) با اشعه ماوراء بنفش

مردانی که به بیماری پوستی به نام پسوریازیس مبتلا هستند، گاهی اوقات با داروهایی به نام پسورالن (psoralens) و سپس منبع نور فرابنفش A (UVA) درمان می‌شوند. این درمان PUVA نامیده می‌شود. مشخص شده است که مردانی که این روش درمانی را انجام داده‌اند، در معرض ابتلا به سرطان آلت تناسلی هستند. اکنون برای کمک به کاهش این خطر، مردان تحت درمان با PUVA اندام تناسلی خود را در طول درمان پوشانده اند.

سن

خطر ابتلا به سرطان آلت تناسلی با افزایش سن افزایش می‌یابد. در ایالات متحده، میانگین سنی یک مرد در هنگام تشخیص حدود 68 سال است. از هر 5 سرطان آلت تناسلی حدود 4 مورد در مردان بالای 55 سال تشخیص داده می‌شود.

ایدز (AIDS)

مردان مبتلا به ایدز بیشتر در معرض ابتلا به سرطان آلت تناسلی هستند. به نظر می‌رسد که این خطر بالاتر با سیستم ایمنی ضعیف‌ آن‌ها مرتبط است که نتیجه این بیماری است اما ممکن است با سایر عوامل خطری که مردان مبتلا به HIV (ویروسی که باعث ایدز می‌شود) بیشتر به آن مبتلا شوند نیز مرتبط باشد. به عنوان مثال، مردان مبتلا به HIV بیشتر سیگار می‌کشند و به HPV آلوده می‌شوند.

آیا سرطان آلت تناسلی قابل پیشگیری است؟

تغییرات زیاد در میزان سرطان آلت تناسلی در سراسر جهان نشان می‌دهد که می‌توان از بسیاری از موارد ابتلا سرطان های آلت تناسلی پیشگیری کرد. بهترین راه برای کاهش خطر ابتلا به سرطان آلت تناسلی، اجتناب از عوامل خطرزای شناخته شده است. (به مبحث عوامل خطرزا برای سرطان آلت تناسلی مراجعه کنید.) اما برخی از مردان مبتلا به سرطان آلت تناسلی هیچ فاکتور خطرزای شناخته شده قابل اجتنابی ندارند، بنابراین نمی‌توان از این بیماری به طور کامل پیشگیری کرد.

ختنه (Circumcision)

در گذشته، ختنه (برداشتن پوست ختنه گاه روی آلت تناسلی) به عنوان راهی برای کاهش خطر ابتلا به سرطان آلت تناسلی پیشنهاد می‌شد. این کار بر اساس مطالعاتی بود که میزان سرطان آلت تناسلی را در بین مردان ختنه شده بسیار کمتر از مردان ختنه نشده گزارش کردند اما در برخی از مطالعات، پس از در نظر گرفتن عواملی مانند اسمگما و فیموز، اثر محافظتی ختنه مشاهده نشد. با این حال، برخی از کارشناسان گفته اند که ختنه از سرطان آلت تناسلی جلوگیری می‌کند.

در ایالات متحده، خطر ابتلا به سرطان آلت تناسلی حتی در میان مردان ختنه نشده کم است. مردانی که ختنه نشده اند می‌توانند با رعایت بهداشت تناسلی به کاهش خطر ابتلا به سرطان آلت تناسلی کمک کنند.

بهداشت دستگاه تناسلی

شاید مهم ترین عامل در پیشگیری از سرطان آلت تناسلی مردانی که ختنه نشده اند، رعایت بهداشت اندام تناسلی باشد. مردانی که ختنه نشده اند باید پوست ختنه گاه را عقب بکشند و تمام آلت تناسلی را تمیز کنند. اگر پوست ختنه‌گاه منقبض شده و به سختی جمع می‌شود (به این حالت فیموز گفته می‌شود)، پزشک ممکن است بتواند کرم یا پمادی تجویز کند که این کار را آسان‌تر کند. اگر این کار جواب نداد، پزشک ممکن است پوست ختنه گاه را با روشی به نام شکاف پشتی (dorsal slit) برش دهد تا عقب کشیدن آن راحت تر شود.

عفونت HPV

HPV بسیار رایج است، بنابراین داشتن رابطه جنسی حتی با یک فرد دیگر می‌تواند شما را در معرض خطر قرار دهد. یک مرد می‌تواند سال‌ها بدون هیچ علامتی به عفونت HPV مبتلا شود، بنابراین فقدان زگیل‌های قابل مشاهده را نمی‌توان برای تشخیص اینکه آیا فردی HPV دارد یا خیر، استفاده نمود. حتی زمانی که فردی زگیل (یا هر علامت دیگری) نداشته باشد، باز هم ممکن است به HPV آلوده شود و ویروس را به شخص دیگری منتقل کند.

مصرف تنباکو

مصرف تنباکو خطر سرطان آلت تناسلی را نیز افزایش می‌دهد، بنابراین عدم استفاده از هر نوع تنباکو ممکن است این خطر را کاهش دهد. ترک دخانیات یا عدم شروع استفاده از آن در وهله اول راه خوبی برای کاهش خطر ابتلا به بسیاری از بیماری‌ها از جمله سرطان آلت تناسلی است.

آیا می‌توان سرطان آلت تناسلی را زود تشخیص داد؟

هیچ آزمایش غربالگری به طور گسترده برای سرطان آلت تناسلی وجود ندارد اما بسیاری از سرطان های آلت تناسلی را می‌توان در مراحل اولیه پیدا کرد، زمانی که کوچک هستند و هنوز به سایر قسمت های بدن سرایت نکرده اند.

تقریباً همه سرطان‌های آلت تناسلی از پوست شروع می‌شوند، بنابراین اغلب زود تشخیص داده می‌شوند. سرطان هایی که از زیر پوست ختنه گاه شروع می‌شوند ممکن است به سرعت دیده نشوند، به خصوص اگر مردی مبتلا به فیموز (انقباض پوست ختنه گاه) باشد. برخی از سرطان های آلت تناسلی باعث علائمی می‌شوند که می‌تواند ناشی از بیماری دیگری غیر از سرطان نیز باشد.

حتی اگر مردی چیزی غیر عادی ببیند یا احساس کند، ممکن است آن را به عنوان چیزی که فوراً به مراقبت پزشکی نیاز دارد تشخیص ندهد. اگر قرمزی، توده یا تغییر دیگری در آلت تناسلی خود پیدا کردید، حتی اگر دردناک نباشد، باید به پزشک مراجعه کنید. مواردی مانند زگیل، تاول، زخم، لکه های سفید یا سایر نواحی غیر طبیعی باید توسط پزشک بررسی شوند. بیشتر‌ آن‌ها سرطانی نیستند اما ممکن است ناشی از عفونت یا شرایط دیگری باشد که نیاز به درمان دارد.

برخی از مردان از مراجعه به پزشک برای بررسی ضایعات (تغییرات) در آلت تناسلی خود اجتناب می‌کنند. در واقع، بسیاری از افراد پس از اینکه متوجه مشکل شدند، دوره درمان را برای یک سال یا بیشتر به تعویق می‌اندازند. اجازه ندهید خجالت یا ترس، شما را از بررسی این تغییرات باز دارد. درمان اکثر سرطان های آلت تناسلی در مراحل اولیه آسان است.

اگر سرطان زودهنگام تشخیص داده شود، اغلب می‌توان آن را با آسیب اندک یا بدون آسیب به آلت تناسلی خارج کرد. اما اگر بعداً تشخیص داده نشود، ممکن است برای درمان سرطان، بخشی از آلت تناسلی یا تمام آن برداشته شود. سرطان های پیشرفته تر نیز به احتمال زیاد به درمان های تهاجمی دیگر نیاز دارند و حتی ممکن است تهدید کننده زندگی باشند.

آزمایشات سرطان آلت تناسلی

اگر علائم احتمالی سرطان آلت تناسلی را دارید باید به پزشک مراجعه کنید.

یک معاینه فیزیکی انجام خواهد شد و همچنین ممکن است به آزمایشاتی نیاز داشته باشید تا بفهمید چه چیزی باعث علائم شما شده است.

سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی

پزشک در مورد سابقه پزشکی و جزئیات علائم شما، مانند زمان شروع و تغییر آن، با شما صحبت خواهد کرد. همچنین در مورد عوامل خطرزای احتمالی که دارید صحبت خواهید کرد.

پزشک همچنین ناحیه تناسلی شما را به دقت برای بررسی علائم احتمالی سرطان آلت تناسلی یا سایر مشکلات سلامتی بررسی می‌کند. ضایعات آلت تناسلی (زخم‌ها) معمولاً روی پوست آلت تناسلی تأثیر می‌گذارند، بنابراین پزشک اغلب می‌تواند با مشاهده دقیق آلت تناسلی، سرطان‌ها و سایر مشکلات را پیدا کند. پزشک ممکن است به غدد لنفاوی در کشاله ران شما نگاه کند و احساس کند که آیا‌ آن‌ها متورم شده اند یا خیر.

اگر علائم و یا معاینه نشان دهد که ممکن است سرطان آلت تناسلی داشته باشید، آزمایش‌های دیگری مورد نیاز است. این آزمایش‌ها ممکن است شامل بیوپسی و آزمایش های تصویر برداری باشد.

بیوپسی (Biopsy)

بیوپسی تنها راه مطمئن برای تشخیص سرطان آلت تناسلی است. برای انجام این کار، یک تکه کوچک بافت از ناحیه تغییر یافته گرفته شده و به آزمایشگاه فرستاده می‌شود. در آن جا با میکروسکوپ بررسی می‌شود تا ببینند آیا حاوی سلول‌های سرطانی است یا خیر. نتایج معمولاً در عرض چند روز در دسترس هستند اما ممکن است در برخی موارد بیشتر طول بکشد. روش‌های زیادی برای انجام بیوپسی وجود دارد:

بیوپسی برشی (Incisional biopsy)

برای بیوپسی برشی تنها بخشی از ناحیه تغییر یافته برداشته می‌شود. این نوع بیوپسی اغلب برای ضایعاتی که بزرگ و زخمی هستند (لایه بالایی پوست از بین رفته است یا ضایعه به صورت زخم ظاهر می‌شود) یا به نظر می‌رسد که عمیقاً در آلت تناسلی رشد می‌کند انجام می‌شود.

این بیوپسی‌ها معمولاً با بی حسی موضعی (داروی بی حسی) در مطب پزشک، کلینیک یا مرکز جراحی سرپایی انجام می‌شود.

بیوپسی اکسیزیونال (Excisional biopsy)

در بیوپسی اکسیزیونال، کل ضایعه برداشته می‌شود. این نوع بیوپسی اغلب در صورتی استفاده می‌شود که ضایعه کوچک باشد، مانند ندول (توده یا nodule) یا پلاک (plaque یا منطقه برآمده و صاف).

این بیوپسی‌ها معمولا در بیمارستان یا مرکز جراحی سرپایی انجام می‌شود. ممکن است از بی حسی موضعی (داروی بی حسی) یا بیهوشی عمومی استفاده شود.

بیوپسی غدد لنفاوی (Lymph node biopsy)

اگر سرطان در عمق آلت تناسلی گسترش یافته باشد، معمولاً غدد لنفاوی مجاور باید از نظر گسترش سرطان بررسی شوند. این کار برای کمک به یافتن مرحله (وسعت) سرطان پس از تشخیص انجام می‌شود. این غدد لنفاوی را می‌توان با آسپیراسیون با سوزن ظریف یا با انجام جراحی برای برداشتن‌ آن‌ها بررسی کرد.

آسپیراسیون با سوزن ظریف (FNA یا Fine needle aspiration): برای انجام این نوع بیوپسی، پزشک یک سوزن نازک و توخالی را درست در غده لنفاوی قرار می‌دهد و از یک سرنگ برای بیرون کشیدن سلول‌ها و چند قطره مایع استفاده می‌کند. ممکن است بی حسی موضعی روی پوست روی گره گذاشته شود تا ابتدا ناحیه بی حس شود.

اگر غده لنفاوی بزرگ شده در عمق بدن شما قرار دارد و پزشک نمی‌تواند آن را احساس کند، می‌توان از روش های تصویربرداری مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن برای هدایت سوزن به داخل گره استفاده کرد.

این نوع بیوپسی اغلب برای بررسی اینکه آیا غدد لنفاوی بزرگ شده حاوی سرطان هستند یا خیر، انجام می‌شود. این روش برای نمونه برداری از ضایعات روی خود آلت تناسلی استفاده نمی‌شود. این روش را می‌توان در مطب یا کلینیک پزشک انجام داد.

بیوپسی جراحی (Surgical biopsy)

در برخی موارد، غدد لنفاوی با FNA بررسی نمی‌شوند، بلکه جراحی برای برداشتن یک یا چند غدد لنفاوی انجام می‌شود. این بیوپسی‌های غدد لنفاوی جراحی، که شامل بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان و لنفادنکتومی (lymphadenectomy) می‌شود، در مبحث Surgery for Penile Cancer توضیح داده شده ‌اند.

تست های تصویربرداری

تست های تصویربرداری از اشعه ایکس، میدان های مغناطیسی یا امواج صوتی برای ایجاد تصاویری از داخل بدن شما استفاده می‌کنند. اگر پزشک فکر می‌کند سرطان گسترش یافته است، ممکن است از یک یا چند مورد از این آزمایش‌ها برای کمک به یافتن مرحله سرطان استفاده شود.

توموگرافی کامپیوتری (Computed tomography یا CT)

سی تی اسکن از اشعه ایکس برای ایجاد تصاویر مقطعی دقیق از بدن شما استفاده می‌کند. این روش می‌تواند نشان دهد که تومور چقدر بزرگ است و همچنین می‌تواند مشخص کند که آیا سرطان به غدد لنفاوی یا سایر قسمت های بدن گسترش یافته است یا خیر.

بیوپسی سوزنی با هدایت سی تی اسکن (CT-guided needle biopsy)

از سی تی اسکن می‌توان برای هدایت سوزن بیوپسی به یک غدد لنفاوی بزرگ شده یا ناحیه دیگری که ممکن است باعث گسترش سرطان شود، استفاده کرد. برای انجام این کار، در حالی که پزشک سوزن بیوپسی را از طریق پوست شما و به سمت توده حرکت می‌دهد، روی میز سی تی می‌مانید. سی تی اسکن تا زمانی که سوزن در داخل توده قرار گیرد تکرار می‌شود. سپس نمونه بیوپسی برداشته می‌شود و برای بررسی در زیر میکروسکوپ فرستاده می‌شود.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (Magnetic resonance imaging یا MRI)

مانند سی تی اسکن، MRI تصاویر دقیقی از بافت های نرم بدن نشان می‌دهد. اما در اسکن MRI به جای اشعه ایکس از امواج رادیویی و آهنرباهای قوی استفاده می‌شود.

اگر آلت تناسلی در حالت نعوظ باشد، تصاویر MRI بهتر می‌شوند. پزشک ممکن است یک ماده هورمون مانند به نام پروستاگلاندین (prostaglandin) را به آلت تناسلی تزریق کند تا آن را دچار نعوظ کند.

سونوگرافی (Ultrasound)

اولتراسوند از امواج صوتی برای تهیه تصاویری از اندام های داخلی یا توده‌ها استفاده می‌کند. این کار می‌تواند مفید باشد تا بفهمید سرطان چقدر عمیق به آلت تناسلی گسترش یافته است. همچنین می‌تواند به یافتن غدد لنفاوی بزرگ شده در کشاله ران کمک کند.

این آزمایش بدون درد است و شما را در معرض اشعه قرار نمی‌دهد. برای اکثر معاینات اولتراسوند، ابتدا پوست با ژل چرب می‌شود. سپس یک تکنسین مبدل را روی پوست آلت تناسلی حرکت می‌دهد.

اشعه ایکس قفسه سینه

ممکن است برای بررسی اینکه آیا سرطان به ریه‌ها گسترش یافته است، عکس‌برداری با اشعه ایکس انجام شود.

مراحل سرطان آلت تناسلی

پس از تشخیص سرطان آلت تناسلی مردی، پزشکان سعی می‌کنند بفهمند که آیا سرطان آلت تناسلی گسترش یافته است یا خیر و اگر چنین است، این گسترش تا کجا است. این فرآیند مرحله بندی (staging) نامیده می‌شود. مرحله سرطان، میزان سرطان در بدن را توصیف می‌کند. این به تعیین اینکه سرطان چقدر جدی است و بهترین روش درمان آن کمک می‌کند. پزشکان همچنین هنگام صحبت در مورد آمار بقا از مرحله سرطان استفاده می‌کنند.

اولین مرحله سرطان آلت تناسلی، مرحله 0 است، به این معنی که سرطان فراتر از لایه بالایی پوست گسترش نیافته است. سایر مراحل از I (1) تا IV (4) متغیر است. در برخی از مراحل نیز از حروف بزرگ (A، B و …) استفاده می‌شود. به عنوان یک قاعده، هرچه این عدد کمتر باشد، سرطان کمتر گسترش یافته است. عدد بالاتر، مانند مرحله IV، به معنای گسترش بیشتر سرطان است. سرطان هایی که مراحل مشابهی دارند، چشم انداز مشابهی دارند و اغلب به روش مشابهی نیز درمان می‌شوند.

مرحله چگونه تعیین می‌شود؟

سیستم مرحله‌بندی که اغلب برای سرطان آلت تناسلی استفاده می‌شود، سیستم TNM کمیته مشترک آمریکایی سرطان (AJCC) است که بر اساس 3 اطلاعات کلیدی است:

• وسعت تومور اصلی (T): سرطان تا چه اندازه در آلت تناسلی رشد کرده است و آیا به بافت‌ها یا اندام های مجاور رسیده است؟
• گسترش به غدد لنفاوی مجاور (N): آیا سرطان به غدد لنفاوی مجاور (در ناحیه کشاله ران و لگن) گسترش یافته است؟ اگر چنین است، چه تعداد تحت تأثیر قرار می‌گیرند؟
• گسترش (متاستاز) به نقاط دور دست (M): آیا سرطان به نقاط دوردست بدن گسترش یافته است؟ (شایع ترین مکان های انتشار غدد لنفاوی دوردست یا اندام هایی مانند ریه، کبد یا استخوان‌ها هستند.)

اعداد یا حروف بعد از T، N و M جزئیات بیشتری در مورد هر یک از این عوامل ارائه می‌دهند. اعداد بالاتر به معنای پیشرفته تر بودن سرطان است.

یکی دیگر از عواملی که می‌تواند بر مرحله برخی از سرطان‌ها تأثیر بگذارد درجه سلول های سرطانی است. این معیاری است که نشان می‌دهد سلول های سرطانی چقدر متفاوت از سلول های طبیعی هستند. درجه اغلب با یک عدد از 1 تا 3 مشخص می‌شود. هر چه این عدد بیشتر باشد سلول‌ها غیر طبیعی تر به نظر می‌رسند. سرطان‌های درجه بالاتر نسبت به سرطان‌های درجه پایین‌تر تمایل به رشد و گسترش سریع‌تری دارند.

هنگامی که دسته بندی های T، N و M (و درجه) سرطان مشخص شد، این اطلاعات در فرآیندی به نام گروه بندی مرحله ای (stage grouping) با یکدیگر ترکیب می‌شوند تا یک مرحله کلی را تعیین کنند.

سیستمی که در زیر توضیح داده شده، جدیدترین سیستم AJCC است که در ژانویه 2018 راه اندازی شد. این سیستم برای کارسینوم سلول سنگفرشی آلت تناسلی که تا حد زیادی شایع ترین نوع سرطان آلت تناسلی است، استفاده می‌شود. سایر انواع سرطان که از آلت تناسلی شروع می‌شوند، مانند ملانوم و سارکوم، بسیار کمتر شایع هستند و با سیستم های مختلف مرحله بندی می‌شوند.

به سرطان آلت تناسلی معمولاً بر اساس نتایج معاینه فیزیکی، بیوپسی و هر گونه آزمایش تصویر برداری که ممکن است انجام شده باشد، یک مرحله بالینی داده می‌شود. اگر از جراحی برای بررسی غدد لنفاوی مجاور از نظر سرطان استفاده شده باشد، مرحله پاتولوژیک (pathologic stage، که مرحله جراحی نیز نامیده می‌شود) را می‌توان تعیین کرد. مرحله پاتولوژیک معمولاً دقیق تر است.

مرحله بندی سرطان آلت تناسلی می‌تواند پیچیده باشد، بنابراین از پزشک خود بخواهید که مرحله شما را به گونه ای که درک می‌کنید برایتان توضیح دهد.

میزان بقا برای سرطان آلت تناسلی

میزان بقا می‌تواند به شما این ایده را بدهد که چند درصد از افراد مبتلا به همان نوع و مرحله سرطان تا مدت معینی (معمولاً 5 سال) پس از تشخیص هنوز زنده هستند.‌ آن‌ها نمی‌توانند به شما بگویند که چقدر زنده خواهید ماند اما ممکن است به شما کمک کنند تا درک بهتری از احتمال موفقیت روند درمانتان داشته باشید.

به خاطر داشته باشید که میزان بقا تخمینی است و اغلب بر اساس نتایج قبلی تعداد زیادی از افرادی است که سرطان خاصی داشتند اما‌ آن‌ها نمی‌توانند پیش بینی کنند که در مورد فرد خاصی چه اتفاقی خواهد افتاد. این آمار می‌تواند گیج کننده باشد و ممکن است شما را به پرسیدن سوالات بیشتری سوق دهد. از پزشک خود بپرسید که چگونه این اعداد ممکن است برای شما اعمال شوند.

نرخ بقای نسبی 5 ساله چیست؟

نرخ بقای نسبی مردان را با همان نوع و مرحله سرطان آلت تناسلی با مردان در کل جمعیت مقایسه می‌کند. به عنوان مثال، اگر نرخ بقای نسبی 5 ساله برای مرحله خاصی از سرطان آلت تناسلی 80 درصد باشد، به این معنی است که مردانی که به آن سرطان مبتلا هستند، به طور متوسط حدود 80 درصد بیشتر از مردانی که به آن سرطان مبتلا نیستند، احتمال زنده مانی برای 5 سال بعد از تشخیص را دارند.

این اعداد از کجا می‌آیند؟

انجمن سرطان آمریکا به اطلاعات پایگاه داده SEER که توسط موسسه ملی سرطان  (NCI) نگهداری می‌شود، برای ارائه آمار بقای انواع مختلف سرطان متکی است.

پایگاه داده SEER نرخ بقای نسبی 5 ساله سرطان آلت تناسلی در ایالات متحده را بر اساس میزان گسترش سرطان دنبال می‌کند. با این حال، پایگاه داده SEER سرطان‌ها را بر اساس مراحل AJCC TNM (مرحله 1، مرحله 2، مرحله 3 و غیره) گروه بندی نمی‌کند. در عوض، سرطان‌ها را به مراحل موضعی، منطقه ای و دور دسته بندی می‌کند:

• موضعی (Localized): سرطان به آلت تناسلی محدود می‌شود.
• منطقه ای (Regional): سرطان در خارج از آلت تناسلی به ساختارهای مجاور یا غدد لنفاوی مجاور گسترش یافته است.
• دور (Distant): سرطان به نقاط دورتر بدن مانند ریه ها، کبد یا استخوان‌ها گسترش یافته است.

نرخ بقای نسبی 5 ساله برای سرطان آلت تناسلی

(این اعداد بر اساس اطلاعات مردانی است که بین سال‌های 2011 تا 2017 به سرطان آلت تناسلی مبتلا شده‌اند.)

درک اعداد

• این اعداد فقط برای مرحله سرطان در هنگام اولین تشخیص صدق می‌کند. اگر سرطان رشد کند، گسترش یابد یا پس از درمان عود کند، بعداً اعمال نمی‌شوند.
• این اعداد همه چیز را در نظر نمی‌گیرند. میزان بقا بر اساس میزان گسترش سرطان گروه‌بندی می‌شود اما سن، سلامت کلی، میزان واکنش سرطان به روند درمان و سایر عوامل نیز می‌توانند بر روی دیدگاه شما تأثیر بگذارند.
• مردانی که اکنون مبتلا به سرطان آلت تناسلی هستند ممکن است چشم انداز بهتری نسبت به این اعداد داشته باشند. روش‌های درمانی با گذشت زمان بهبود می‌یابند و این اعداد بر اساس مردانی است که حداقل پنج سال زودتر تشخیص داده شده و درمان شده اند.

سرطان آلت تناسلی چگونه درمان می‌شود؟

جراحی روش درمانی اصلی برای اکثر مردان مبتلا به سرطان آلت تناسلی است اما گاهی اوقات ممکن است به جای جراحی یا علاوه بر آن از پرتو درمانی نیز استفاده شود. سایر درمان های موضعی نیز ممکن است برای تومورهای قرار گرفته در مراحل اولیه استفاده شود. شیمی درمانی ممکن است برای برخی از تومورهای بزرگتر یا در صورت گسترش سرطان انجام شود.

جراحی (Surgery) برای سرطان آلت تناسلی

جراحی رایج ترین روش درمان برای تمام مراحل سرطان آلت تناسلی است. اگر سرطان زمانی پیدا شود که کوچک است و گسترش نیافته است، تومور اغلب بدون برداشتن بخشی از آلت تناسلی قابل درمان است. اگر سرطان در مراحل پیشرفته‌تری یافت شود، ممکن است بخشی از آلت تناسلی یا تمام آن با تومور برداشته شود. تیم مراقبت از سرطان با شما در مورد گزینه های درمانی صحبت می‌کند که بهترین شانس را برای درمان سرطان به شما داده و در عین حال تا حد ممکن آلت تناسلی شما را نجات می‌دهد.

مردان مبتلا به تومورهایی که در اعماق آلت تناسلی (مرحله T2 یا بالاتر) رشد کرده‌اند، معمولاً باید برخی از غدد لنفاوی مجاور در کشاله ران خود را برای بررسی گسترش سرطان از بدن خارج کنند. برخی از پزشکان به جای برداشتن تمام غدد لنفاوی کشاله ران برای جستجوی سرطان، ترجیح می‌دهند بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان را انجام دهند که در ادامه این بخش به آن پرداخته می‌شود.

انواع مختلفی از جراحی برای درمان سرطان آلت تناسلی استفاده می‌شود. تا جایی که ممکن است از تکنیک های حفظ آلت تناسلی استفاده می‌شود. این‌ها شامل درمان‌های موضعی و جراحی‌های محدود، برای حفظ هر چه بیشتر آلت تناسلی برای حفظ عملکرد جنسی، ظاهر آلت تناسلی و توانایی ادرار کردن در حالت ایستاده است.

ختنه

اگر سرطان فقط روی پوست ختنه گاه باشد، ختنه اغلب می‌تواند سرطان را درمان کند. این عمل پوست ختنه گاه و مقداری از پوست اطراف را از بین می‌برد.

ختنه نیز قبل از پرتو درمانی آلت تناسلی انجام می‌شود. تابش می‌تواند باعث تورم و سفت شدن پوست ختنه گاه شود که می‌تواند منجر به مشکلات دیگری شود.

برداشتن ساده (Simple excision)

در جراحی اکسیزیون ساده، تومور به همراه مقداری پوست طبیعی مجاور بریده می‌شود. اگر تومور کوچک باشد، پوست باقی مانده را می‌توان دوباره به هم بخیه زد. این همان بیوپسی اکسیزیونال (excisional biopsy) است.

در یک برش موضعی گسترده، تومور همراه با مقدار زیادی از بافت طبیعی اطراف آن (به نام حاشیه‌های پهن یا wide margins) برداشته می‌شود. برداشتن این بافت سالم باعث می‌شود احتمال باقی ماندن سلول های سرطانی کمتر شود. اگر پوست کافی برای پوشاندن آن ناحیه باقی نمانده باشد، ممکن است پیوند پوست از قسمت دیگری از بدن گرفته شود و روی آن ناحیه استفاده شود.

جراحی موهس (Mohs surgery، جراحی با کنترل میکروسکوپی)

این ممکن است یک گزینه به جای برداشتن موضعی گسترده در موارد منتخب باشد. با استفاده از تکنیک Mohs، جراح لایه‌ای از پوست را که ممکن است تومور به آن حمله کرده باشد برمی‌دارد و سپس نمونه را بلافاصله زیر میکروسکوپ بررسی می‌کند. اگر حاوی سرطان باشد، لایه دیگری برداشته و بررسی می‌شود. این روند تا زمانی تکرار می‌شود که نمونه پوست سلول های سرطانی در آن نباشد.

این روند کند است اما به این معنی است که بافت طبیعی بیشتری در نزدیکی تومور قابل نجات است. این بدان معناست که آلت تناسلی بعد از جراحی بهتر به نظر می‌رسد و بهتر عمل می‌کند. این یک تکنیک بسیار تخصصی است که فقط باید توسط پزشکانی انجام شود که در این نوع جراحی خاص آموزش دیده اند. می‌توان از آن برای سرطان درجا (CIS)، حالتی که سرطان فقط در لایه های بالایی پوست است و برای برخی سرطان های در مراحل اولیه که عمیقاً در آلت تناسلی رشد نکرده اند، استفاده کرد.

گلانسکتومی (Glansectomy)

اگر تومور کوچک و فقط روی گلانس (نوک آلت تناسلی) باشد، ممکن است بخش یا تمام آن برداشته شود. پس از جراحی می‌توان از پیوندهای پوستی برای بازسازی گلنس استفاده کرد.

پنکتومی جزئی (Partial penectomy) یا کامل (total penectomy)

این عمل بخش یا تمام آلت تناسلی را از بین می‌برد. این رایج ترین و شناخته شده ترین راه برای درمان سرطان آلت تناسلی است که عمیقاً در داخل آلت تناسلی رشد کرده است. هدف، از بین بردن تمام سرطان است. برای انجام این کار، جراح باید مقداری از آلت تناسلی که به نظر طبیعی است را نیز بردارد. جراح سعی می‌کند تا حد امکان شفت را نگه دارد.

اگر فقط انتهای آلت تناسلی برداشته شود (و مقداری شفت باقی بماند) این عمل پنکتومی جزئی نامیده می‌شود.

اگر نتوان مقدار کافی از شفت را نجات داد تا مرد در حالت ایستاده ادرار کند (حداقل 2 تا 3 سانتی متر)، پنکتومی کامل انجام می‌شود. این بدان معنی است که کل آلت تناسلی، از جمله ریشه هایی که به داخل لگن کشیده می‌شوند، برداشته می‌شود.

جراح یک دهانه جدید برای تخلیه ادرار از پرینه ایجاد می‌کند که ناحیه بین کیسه بیضه و مقعد است. به این عمل اورتروستومی پرینه (perineal urethrostomy) می‌گویند. هنوز هم می‌توان ادرار را کنترل کرد زیرا عضله اسفنکتر (دریچه روشن و خاموش) در مجرای ادراری باقی مانده است اما مرد باید بنشیند تا ادرار کند.

برای تومورهای بسیار پیشرفته، گاهی اوقات آلت تناسلی به همراه کیسه بیضه (و بیضه ها) برداشته می‌شود. به این عمل emasculation می‌گویند. از آن جایی که این عمل بیضه‌ها را که منبع اصلی هورمون مردانه تستوسترون در بدن هستند خارج می‌کند، مردانی که این روش را انجام می‌دهند باید تا آخر عمر از مکمل‌های تستوسترون استفاده کنند.

هر یک از این عمل‌ها می‌تواند روی تصویر مرد از خود و همچنین توانایی او برای داشتن رابطه جنسی تأثیر بگذارد.

جراحی غدد لنفاوی

مردان مبتلا به سرطان که در اعماق آلت تناسلی (مرحله T2 یا بالاتر) رشد کرده است، معمولاً نیاز به برداشتن غدد لنفاوی مجاور در کشاله ران دارند تا از نظر گسترش سرطان بررسی شوند.

بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان (Sentinel lymph node biopsy یا SLNB)

این عمل گاهی اوقات می‌تواند به جراح کمک کند تا بدون نیاز به برداشتن همه غدد لنفاوی کشاله ران ببیند که آیا غدد لنفاوی کشاله ران حاوی سرطان هستند یا خیر. این اغلب زمانی انجام می‌شود که غدد لنفاوی بزرگ نشده باشند اما احتمال اینکه سرطان به‌ آن‌ها برسد وجود دارد.

جراح اولین گره لنفاوی را که تومور را تخلیه می‌کند (به نام گره نگهبان) پیدا می‌کند و آن را خارج می‌کند. اگر سرطان به خارج از آلت تناسلی گسترش یافته باشد، این غده لنفاوی همان غده لنفاویی است که سرطان در ابتدا به آن می‌رود. اگر غدد نگهبان حاوی سرطان باشد، عمل گسترده تری انجام می‌شود که به عنوان دیسکسیون غدد لنفاوی (lymph node dissection) یا لنفادنکتومی اینگوینال (inguinal lymphadenectomy) شناخته می‌شود (به مباحث زیر مراجعه کنید). اگر گره نگهبان سلول های سرطانی نداشته باشد، جراح دیگر نیازی به برداشتن غدد لنفاوی ندارد.

با استفاده از این روش، بیماران کمتری نیاز به برداشتن بسیاری از غدد لنفاوی دارند. هر چه تعداد غدد لنفاوی بیشتری برداشته شود، خطر عوارض جانبی مانند ادم لنفاوی و مشکلات در بهبود زخم بیشتر می‌شود. (عوارض جانبی در مباحث زیر پوشش داده شده است.)

همه پزشکان در مورد مفید بودن این نوع عمل برای سرطان آلت تناسلی موافق نیستند. مطالعات اولیه نشان داد که SLNB در یافتن آن دسته از مردانی که سرطان‌ آن‌ها به غدد لنفاوی‌ آن‌ها سرایت کرده بود مفید بود اما مطالعات بعدی نشان ندادند که بسیار دقیق است و برخی از مردان مبتلا به گسترش غدد لنفاوی در صورت استفاده از SLNB ممکن است نادیده گرفته شوند.

اگر پزشک شما یک SLNB را در نظر گرفته است، ممکن است بدانید که او چند مورد انجام داده است. تجربه برای موفقیت این روش بسیار مهم است.

لنفادنکتومی اینگوینال (Inguinal lymphadenectomy، برداشتن غدد لنفاوی کشاله ران)

بسیاری از مردان مبتلا به سرطان آلت تناسلی در اولین تشخیص، دارای غدد لنفاوی کشاله ران متورم هستند. اگر این غدد لنفاوی حاوی سلول‌های سرطانی هستند، باید برداشته شوند اما گاهی اوقات، تورم ناشی از عفونت یا التهاب است، نه سرطان. اگر مشکل ممکن است عفونت باشد، پزشکان ممکن است یک دوره آنتی بیوتیک تجویز کنند. اگر تورم برطرف شود، احتمالاً ناشی از عفونت یا التهاب بوده است. اگر از بین نرفت، لنفادنکتومی اینگوینال برای برداشتن غدد لنفاوی انجام می‌شود. سرطان های مرحله بالاتر و درجه بالاتر به احتمال زیاد به غدد لنفاوی سرایت می‌کنند.

اگر غدد لنفاوی به اندازه کافی بزرگ هستند که بتوان‌ آن‌ها را احساس کرد، اکثر متخصصان بیوپسی را برای بررسی سلول های سرطانی در مراحل بالاتر و درجه سرطان های سرطان توصیه می‌کنند. آنتی بیوتیک‌ها نیز ممکن است فقط در صورت وجود عفونت استفاده شوند.

این عمل همچنین ممکن است در صورتی انجام شود که سرطان در طول SLNB یافت شود (به مباحث بالا مراجعه کنید).

در این روش، جراح برشی به طول حدود 4 اینچ در کشاله ران شما ایجاد می‌کند و غدد لنفاوی را با دقت بیرون می‌آورد. این یک جراحی جدی است زیرا ماهیچه‌ها، اعصاب و رگ‌های خونی مهم از کشاله ران عبور می‌کنند و گره‌ها می‌توانند در عمق بدن قرار بگیرند. سپس گره‌ها به آزمایشگاه فرستاده و در آنجا با میکروسکوپ بررسی می‌شوند تا ببینند آیا سلول های سرطانی در‌ آن‌ها وجود دارد یا خیر.

جراحی غدد لنفاوی لگن

اگر سرطان در 2 مورد یا تعداد بیشتری از غدد لنفاوی اینگوینال (کشاله ران) یافت شود، غدد لنفاوی لگن نیز برداشته و بررسی خواهند شد. این کار ممکن است همزمان با برداشتن گره های کشاله ران یا بعداً به عنوان یک جراحی جداگانه انجام شود.

این جراحی از طریق یک برش (incision) در قسمت تحتانی شکم انجام می‌شود. اگر این گره‌ها نیز برداشته شوند، خطر ادم لنفاوی افزایش می‌یابد.

عوارض جانبی جراحی غدد لنفاوی

غدد لنفاوی کشاله ران به تخلیه مایع از پاها و بازگشت به جریان خون کمک می‌کنند. برداشتن بسیاری از غدد لنفاوی در یک ناحیه می‌تواند منجر به مشکلاتی در تخلیه مایعات و باعث تورم غیر طبیعی شود.

این حالت ادم لنف (lymphedema) نامیده می‌شود. در گذشته، این یک مشکل رایج پس از دوره درمان بود زیرا غدد لنفاوی ناحیه کشاله ران در هر دو طرف برای بررسی گسترش سرطان برداشته می‌شد. در حال حاضر غدد لنفاوی کمتری معمولاً برداشته می‌شوند که احتمال بروز ‌ادم لنف را کاهش می‌دهد. با این حال، ‌ادم لنف ممکن است حتی زمانی رخ دهد که فقط یک غدد لنفاوی یا غدد لنفاوی تنها از یک قسمت کشاله ران برداشته شوند.

سایر عوارض جانبی مانند مشکلات در بهبود زخم، عفونت، لخته شدن خون و تجزیه پوست (نکروز یا necrosis) ممکن است پس از جراحی غدد لنفاوی رخ دهد.

پرتو درمانی (Radiation Therapy) برای سرطان آلت تناسلی

‌پرتو درمانی از پرتوها یا ذرات پر انرژی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می‌کند. می‌توان از آن برای درمان سرطان آلت تناسلی به روش های زیر استفاده کرد:

• می‌توان از آن برای درمان برخی سرطان های کوچکتر آلت تناسلی به جای جراحی استفاده کرد.
• اگر سرطان به بسیاری از غدد لنفاوی گسترش یافته باشد، ممکن است پس از جراحی از اشعه برای برداشتن غدد لنفاوی استفاده شود تا خطر عود سرطان کاهش یابد.
• در مواقعی که جراحی یک گزینه نیست، می‌توان از آن استفاده کرد.
• پرتو درمانی را می‌توان برای سرطان پیشرفته به منظور کاهش رشد سرطان یا کاهش علائم ناشی از آن استفاده کرد.
• می‌توان آن را همراه با شیمی درمانی قبل از جراحی تجویز کرد تا به کوچک شدن تومور کمک کند و با آسیب کمتر به آلت تناسلی، برداشتن آن آسان تر شود.
• مردانی که در معرض خطر بالای ابتلا به سرطان هستند که در غدد لنفاوی مجاور عود می‌کنند، ممکن است برای کمک به کاهش این خطر، تابش به آن غدد را دریافت کنند. (همه کارشناسان با این کار موافق نیستند.)

برای مردان ختنه نشده که قرار است به آلت تناسلی‌شان اشعه تابیده شود، ابتدا پوست ختنه گاه برداشته می‌شود.‌ آن‌ها ختنه می‌شوند زیرا تشعشع می‌تواند باعث تورم و سفت شدن پوست ختنه گاه شود که می‌تواند منجر به بروز مشکلات دیگری شود.

2 راه اصلی برای دریافت ‌پرتو درمانی برای سرطان آلت تناسلی وجود دارد: پرتو درمانی خارجی و براکی تراپی.

‌پرتو درمانی خارجی (External beam radiation therapy)

رایج‌ترین راه برای دریافت ‌پرتو درمانی، هدایت متمرکز و دقیق پرتوهایی است که از یک دستگاه به سمت تومور می‌روند. روند درمان شباهت زیادی به گرفتن عکس اشعه ایکس دارد اما تابش آن بسیار قوی تر است. دوره‌های درمانی ضرری ندارند. هر کدام از جلسات درمانی فقط چند دقیقه طول می‌کشد اما زمان تنظیم – قرار دادن شما برای انجام روند درمان – معمولاً بیشتر طول می‌کشد. جلسات درمانی معمولاً 5 روز در هفته به مدت 6 هفته یا بیشتر انجام می‌شود.

برای هر جلسه درمان ممکن است از موم یا بلوک پلاستیکی برای نگه داشتن آلت تناسلی در همان موقعیت استفاده شود. ممکن است از سپرها برای محافظت از کشاله ران و بیضه‌ها استفاده شود.

براکی تراپی (Brachytherapy)

برای براکی تراپی، یک منبع رادیواکتیو در داخل یا کنار تومور آلت تناسلی قرار می‌گیرد. تشعشع فقط مسافت کوتاهی را طی می‌کند، بنابراین بافت های سالم مجاور تشعشع زیادی را دریافت نمی‌کنند. بیمار برای این نوع درمان در بیمارستان، اغلب در حالت استراحت در بستر می‌ماند. در حین انجام براکی تراپی، یک لوله نرم، به نام کاتتر فولی یا Foley catheter، از طریق آلت تناسلی وارد و داخل مثانه قرار می‌گیرد تا ادرار را تخلیه کند. 2 راه برای براکی تراپی برای سرطان آلت تناسلی وجود دارد.

تشعشعات بینابینی (Interstitial radiation)

در این روش ابتدا در اتاق عمل سوزن های توخالی به آلت تناسلی وارد می‌شود. قالب های پلاستیکی از پیش سوراخ شده روی دو سر سوزن‌ها قفل می‌شوند تا‌ آن‌ها را در جای خود نگه دارند. سوزن‌ها به مدت چند روز در آن نگهداری می‌شوند. گلوله های کوچکی از مواد رادیواکتیو برای درمان تومور در سوزن‌ها قرار می‌گیرند. گلوله‌ها را می‌توان برای مدت های مختلف در سوزن رها کرد.‌ آن‌ها ممکن است بارها در روز برای انتشار تشعشع در‌ آن‌ها قرار داده شوند. پس از پایان روند درمان، تمام گلوله‌ها و سوزن‌ها خارج می‌شوند.

پلزیوبراکی تراپی (Plesiobrachytherapy)

این نوع براکی تراپی منبع تابش را به تومور نزدیک می‌کند (اما به داخل آن وارد نمی‌شود). در این روش یک استوانه پلاستیکی در اطراف آلت تناسلی قرار می‌گیرد. سپس استوانه دیگری که منبع تابش را نگه می‌دارد در بالای استوانه اول قرار می‌گیرد. راه دیگر برای انجام این کار این است که یک قالب اسفنج مانند از آلت تناسلی بسازید و مواد رادیواکتیو را در فضاهای توخالی در قالب قرار دهید. روند درمان معمولاً برای چند روز متوالی انجام می‌شود.

این روش درمانی فقط می‌تواند برای تومورهای نزدیک به سطح آلت تناسلی کارساز باشد. اغلب در ایالات متحده استفاده نمی‌شود.

عوارض جانبی احتمالی ‌پرتو درمانی

اشکال اصلی ‌پرتو درمانی این است که می‌تواند بافت سالم مجاور را همراه با سلول های سرطانی از بین ببرد یا به‌ آن‌ها آسیب برساند. پوست ناحیه تحت درمان اغلب قرمز و حساس می‌شود. ممکن است تکه هایی از پوست وجود داشته باشد که ملتهب شده و حساس هستند. برای برخی، حتی ممکن است پوست کنده شود. برای مدتی ممکن است هنگام ادرار کردن احساس سوزش کنید. همچنین ممکن است این ناحیه برای مدتی متورم شود.

بیماران تحت درمان با براکی تراپی متوجه می‌شوند که عوارض جانبی‌ آن‌ها در حدود 3 هفته پس از درمان به بدترین حالت خود می‌رسد و پس از پایان روند درمان ادامه می‌یابد. بهبودی ممکن است تا 12 هفته طول بکشد.

اگر از أنواع روش‌های پرتو درمانی‌ خارجی استفاده شود، عوارض جانبی به آرامی در طول روند درمان شروع می‌شود و پس از قطع پرتو به مرور زمان بهتر می‌شود. بیشتر‌ آن‌ها طی چند ماه از بین می‌روند.

با گذشت زمان، مردانی که تحت درمان با اشعه قرار می‌گیرند، ممکن است متوجه شوند که پوست آلت تناسلی تیره‌تر یا انعطاف‌پذیرتر شده است.‌ آن‌ها ممکن است قادر به دیدن رگ های خونی شبکه ای کوچک (به نام تلانژکتازی یا telangiectasia) باشند.

بهداشت خوب و مراقبت از پوست برای جلوگیری از عفونی شدن منطقه کلیدی است.

برخی از عوارض جانبی کمتر شایع اما جدی تر می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

برخی از مناطق پوست یا بافت انتهای آلت تناسلی ممکن است بمیرد (به نام نکروز یا necrosis).

• مجرای ادرار (لوله کوچکی که ادرار را از آلت تناسلی خارج می‌کند) ممکن است در اثر بافت اسکار (مرده) باریک شود (به نام تنگی) که منجر به مشکلاتی در ادرار می‌شود.
• ممکن است یک منفذ غیر طبیعی (فیستول یا fistula) بین مجرای ادرار و پوست ایجاد شود که می‌تواند منجر به نشت ادرار از طریق دهانه شود.

تابش به ساقه آلت تناسلی ممکن است بر توانایی مرد برای داشتن نعوظ تأثیر بگذارد. اما در مواردی که تومور فراتر از غده رشد نکرده باشد، تابش فقط به نوک آلت تناسلی وارد می‌شود، بنابراین نعوظ نباید تحت تأثیر قرار گیرد.

در بسیاری از موارد، عملکرد و ظاهر آلت تناسلی در ماه‌ها و سال‌های پس از ‌پرتو درمانی به آرامی به حالت عادی باز می‌گردد.

سایر عوارض جانبی احتمالی اشعه به ناحیه لگن و غدد لنفاوی کشاله ران شامل خستگی، حالت تهوع یا اسهال است.

درمان های محلی (به غیر از جراحی) برای سرطان آلت تناسلی

برخی از سرطان‌های آلت تناسلی در مراحل اولیه و با درجه پایین، به‌ویژه کارسینوم درجا (CIS که سرطان فقط در لایه‌های بالایی پوست است) را می‌توان با تکنیک‌هایی غیر از جراحی درمان کرد.

این‌ها شامل ‌پرتو درمانی (شرح داده شده در ‌مبحث پرتو درمانی برای سرطان آلت تناسلی)، لیزر درمانی، سرما درمانی و قرار دادن داروها درست روی پوست آلت تناسلی برای از بین بردن سلول های سرطانی (به نام درمان موضعی یا topical therapy) است. این درمان‌ها را می‌توان تکنیک‌های حفظ آلت تناسلی نامید. از بین تمام درمان های موجود،‌ آن‌ها کمترین آسیب را به آلت تناسلی وارد می‌کنند. اما باز هم،‌ آن‌ها فقط می‌توانند سرطان های کوچکی را که به عمق آلت تناسلی یا سایر قسمت های بدن گسترش نیافته اند، درمان کنند.

ابلیشن با لیزر (Laser ablation)

پزشک از پرتو نور لیزر برای از بین بردن (کشتن) سلول های سرطانی استفاده می‌کند. این کار می‌تواند برای کارسینوم سلول سنگفرشی درجا (CIS) و برای کارسینوم سلول بازال بسیار نازک یا کم عمق مفید باشد. همچنین ممکن است برای مردانی که از جراحی امتناع می‌کنند نیز استفاده شود.

از داروها استفاده می‌شود تا بیمار بخوابد و در حین انجام لیزر دردی احساس نکند. این روش زخم کم عمقی بر جای می‌گذارد که مانند هر زخم پوستی دیگر در طی چند ماه بهبود می‌یابد. برای بررسی بهبودی و مشاهده علائم بازگشت سرطان به پیگیری دقیق نیاز است. در صورت بازگشت سرطان می‌توان لیزر درمانی را تکرار کرد.

کرایوسرجری (Cryosurgery)

در حالی که کرایوسرجری به اندازه لیزر استفاده نمی‌شود، تقریباً به همان روش عمل می‌کند اما از نیتروژن مایع برای انجماد و کشتن سلول های سرطانی استفاده می‌کند. ممکن است به آن کرایو ابلیشن (cryoablation) یا کرایوتراپی (cryotherapy) نیز گفته شود. این برای برخی از سرطان های آلت تناسلی و کارسینوم درجا (CIS) غده مفید است.

برای انجام این دوره درمانی از داروها برای بی حس کردن پوست آلت تناسلی استفاده می‌شود. روند درمان اغلب چند بار در یک ویزیت مطب تکرار می‌شود. پس از انجام این روش ناحیه مرده پوست متورم شده، تاول می‌زند و پوسته پوسته می‌شود. زخم ممکن است برای مدتی مایعی را ترشح کند و چند ماه طول بکشد تا بهبود یابد. این روش می‌تواند یک جای زخم کم رنگ باقی بگذارد.

درمان های موضعی (Topical treatments)

شیمی درمانی موضعی (Topical chemotherapy)

شیمی درمانی موضعی به این معنی است که یک داروی کشنده سرطان به جای اینکه به عنوان قرص مصرف شده یا به رگ تزریق شود، مستقیماً روی پوست گذاشته می‌شود. دارویی که اغلب برای درمان سرطان آلت تناسلی به این روش استفاده می‌شود، 5-فلوراوراسیل (5-FU) است. این دارو کرمی است که دو بار در روز به مدت چند هفته در خانه مصرف می‌شود.

هنگامی که 5-FU درست روی پوست قرار می‌گیرد، سلول های سرطانی را در لایه های بالایی پوست از بین می‌برد اما نمی‌تواند به سلول های سرطانی که عمیقاً در پوست رشد کرده یا به سایر اندام‌ها گسترش یافته اند، برسد. به همین دلیل، درمان با 5-FU بیشتر برای حالت پیش سرطان یا کارسینوم درجا (CIS) استفاده می‌شود.

از آن جایی که این نوع شیمی درمانی در سراسر بدن پخش نمی‌شود، عوارض جانبی که اغلب با شیمی درمانی سیستمیک مشاهده می‌شود، با شیمی درمانی موضعی رخ نمی‌دهد. با این حال، درمان با کرم 5-FU پوست تحت درمان قرار گرفته را قرمز و برای چند هفته بسیار حساس می‌کند. سایر داروهای موضعی یا کرم‌ها می‌توانند به تسکین این مشکل کمک کنند.

برای مشاهده علائم بازگشت سرطان به پیگیری دقیق نیاز است.

ایمیکیمود (Imiquimod)

Imiquimod دارویی است که گاهی اوقات به عنوان کرم برای درمان CIS آلت تناسلی استفاده می‌شود. این دارو باعث می‌شود سیستم ایمنی به سرطان واکنش نشان داده و آن را از بین ببرد. حدود 3 تا 7 بار در هفته به مدت چندین هفته روی پوست گذاشته می‌شود اما این برنامه می‌تواند متفاوت باشد. این دارو می‌تواند پوست را تحریک کند که در برخی افراد می‌تواند شدید باشد اما قابل درمان است. همچنین می‌تواند علائمی شبیه آنفولانزا ایجاد کند اما این اتفاق شایع نیست.

درمان فوتودینامیک (Photodynamic therapy یا PDT)

PDT به طور گسترده برای سرطان آلت تناسلی استفاده نمی‌شود اما ممکن است در برخی موارد یک گزینه باشد. در این درمان از داروهای خاص و نور لیزر برای درمان سرطان در نزدیکی سطح آلت تناسلی استفاده می‌شود.

شیمی درمانی (Chemotherapy) برای سرطان آلت تناسلی

شیمی درمانی (chemo) استفاده از داروها برای درمان سرطان است. برای درمان سرطان آلت تناسلی می‌توان از دو نوع شیمی درمانی استفاده کرد:

• موضعی (Topical)
• سیستمیک (Systemic)

شیمی درمانی موضعی در مبحث درمان های محلی (به غیر از جراحی) برای سرطان آلت تناسلی توضیح داده شده است.

شیمی درمانی سیستمیک (Systemic chemotherapy)

شیمی درمانی سیستمیک از داروهای کشنده سرطان استفاده می‌کند که به داخل رگ تزریق شده یا از طریق دهان به فرد داده می‌شوند. این داروها از طریق جریان خون عبور کرده و به سلول های سرطانی در سراسر بدن می‌رسند.

این روش درمانی اغلب برای سرطان های آلت تناسلی که به غدد لنفاوی یا اندام های دور گسترش یافته اند، استفاده می‌شود. همچنین ممکن است از شیمی درمانی برای کوچک کردن تومورها قبل از جراحی استفاده شود تا برداشتن‌ آن‌ها آسانتر شود. این موضوع در حال مطالعه است تا ببینیم آیا انجام این روش پس از جراحی (به نام شیمی درمانی کمکی یا adjuvant chemotherapy) به جلوگیری از عود سرطان و بهبود بقا کمک می‌کند یا خیر.

پزشکان به صورت دوره‌ای شیمی درمانی را انجام می‌دهند و هر دوره از درمان یک دوره استراحت به دنبال دارد تا به بدن زمان لازم برای بهبودی را بدهد. سیکل های شیمی درمانی به طور کلی حدود 3 تا 4 هفته طول می‌کشد. برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان سرطان آلت تناسلی عبارتند از:

• سیس پلاتین (Cisplatin)
• فلوئورواوراسیل (5-FU)
• پاکلیتاکسل (Taxol)
• ایفوسفامید (Ifex)
• میتومایسین سی (Mitomycin C)
• کاپسیتابین (Xeloda)

اغلب، 2 مورد یا تعداد بیشتری از این داروها با هم برای درمان سرطان آلت تناسلی که به غدد لنفاوی یا سایر اندام‌ها گسترش یافته است، استفاده می‌شود. برخی از ترکیبات رایج عبارتند از:

• سیس پلاتین پلاس 5-FU
• TIP: پاکلیتاکسل (تاکسول)، ایفوسفامید و سیس پلاتین (“پلاتین”)

عوارض جانبی احتمالی شیمی درمانی

داروهای شیمی درمانی به سلول هایی که به سرعت در حال تقسیم هستند حمله می‌کنند، به همین دلیل است که‌ آن‌ها علیه سلول های سرطانی عمل می‌کنند. اما سایر سلول‌های بدن، مانند سلول‌های مغز استخوان (جایی که سلول‌های خونی جدید ساخته می‌شوند)، پوشش داخلی دهان و روده، و فولیکول‌های مو نیز به سرعت تقسیم می‌شوند. این سلول‌ها همچنین می‌توانند تحت تأثیر شیمی درمانی قرار گیرند که می‌تواند منجر به برخی عوارض جانبی شود.

عوارض جانبی شیمی درمانی به نوع و دوز داروها و مدت زمان استفاده از‌ آن‌ها بستگی دارد. عوارض جانبی رایج می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• ریزش مو
• زخم های دهانی
• از دست دادن اشتها
• تهوع و استفراغ
• اسهال یا یبوست
• افزایش احتمال عفونت (به دلیل تعداد کم گلبول های سفید خون)
• کبودی یا خونریزی آسان (به دلیل تعداد کم پلاکت خون)
• خستگی (به دلیل تعداد کم گلبول های قرمز خون)

این عوارض معمولا با گذشت زمان و پس از پایان روند درمان از بین می‌روند. اغلب راه‌هایی برای کاهش عوارض جانبی شیمی درمانی وجود دارد. به عنوان مثال، می‌توانید دارویی را برای کمک به پیشگیری یا کاهش تهوع و استفراغ دریافت کنید.

برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان سرطان آلت تناسلی می‌توانند عوارض جانبی دیگری نیز داشته باشند.

• سیس پلاتین و پاکلیتاکسل می‌توانند باعث آسیب عصبی (نوروپاتی یا neuropathy) شوند که می‌تواند منجر به بی حسی و گزگز در دست‌ها و پاها شود.
• سیس پلاتین همچنین می‌تواند باعث آسیب کلیه (نفروپاتی یا nephropathy) شود. پزشکان مقدار زیادی مایع داخل وریدی (IV) را همراه با سیس پلاتین به بیمار می‌دهند تا از این امر جلوگیری شود.
• 5-فلوئورواوراسیل (5-FU) و کپسیتابین می‌توانند باعث ایجاد زخم در دهان (موکوزیت یا mucositis) شوند که می‌تواند خوردن را سخت کند. این داروها همچنین می‌توانند باعث اسهال شوند.
• ایفوسفامید می‌تواند به پوشش مثانه آسیب برساند (سیستیت هموراژیک یا hemorrhagic cystitis). دارویی به نام مسنا (mesna) اغلب همراه با ایفوسفامید داده می‌شود تا از این اتفاق جلوگیری کند.

حتماً از پزشک یا پرستار خود در مورد راه های کمک به کاهش عوارض جانبی سوال کنید و در صورت بروز عوارض جانبی به‌ آن‌ها اطلاع دهید تا بتوان‌ آن‌ها را مدیریت کرد.

درمان سرطان آلت تناسلی بر اساس مرحله

گزینه های درمانی سرطان آلت تناسلی عمدتاً بر اساس مرحله (وسعت) و درجه سرطان است اما عوامل دیگری نیز می‌توانند مهم باشند. در اینجا رایج ترین گزینه های درمانی بر اساس مرحله سرطان آورده شده است.

مرحله 0

مرحله 0 شامل 2 نوع تومور است: کارسینوم درجا (CIS) و کارسینوم وروکوس (verrucous carcinoma). هر دوی این تومورها فقط در لایه های بالایی پوست هستند. چند گزینه درمانی متفاوت در این حالت وجود دارد.

بیماران مبتلا به CIS که سلول‌های سرطانی فقط روی پوست ختنه گاه آن‌ها قرار دارند، اغلب می‌توانند با ختنه درمان شوند. اگر تومور در گلن باشد و سایر بافت‌ها را تحت تأثیر قرار ندهد، ممکن است با یک نوع درمان موضعی (لیزر ابلیشن، 5-FU موضعی یا ایمیکیمود یا کرایوتراپی) درمان شود. گزینه های دیگر ممکن است شامل برخی از انواع جراحی مانند گلانسکتومی، جراحی Mohs یا برداشتن موضعی گسترده باشد.

کارسینوم وروکوس اغلب با لیزر درمانی، جراحی موهس، اکسیزیون گسترده یا کرایوتراپی قابل درمان است. فقط به ندرت نیاز به پنکتومی جزئی خواهد بود.

مرحله I

این تومورها در زیر پوست آلت تناسلی رشد کرده اند اما در لایه های عمیق تر رشد نکرده اند.

گزینه‌های درمان ممکن است شامل ختنه (برای تومورهای محدود به پوست ختنه‌گاه) یا جراحی گسترده‌تر (جراحی Mohs، برداشتن گسترده، گلانسکتومی یا برداشتن بخشی از آلت تناسلی باشد). ‌پرتو درمانی یا فرسایش لیزر در یک کارآزمایی بالینی نیز ممکن است یک گزینه باشد.

مرحله II

مرحله دوم سرطان آلت تناسلی شامل تومورهایی است که در عمق بافت های آلت تناسلی (مانند جسم اسفنجی یا کاورنوزوم) یا مجرای ادرار رشد کرده اند اما به غدد لنفاوی مجاور گسترش نیافته اند.

این سرطان‌ها معمولا با پنکتومی جزئی یا کامل، با جراحی برای برداشتن غدد لنفاوی یا بدون آن درمان می‌شوند. یک رویکرد کمتر رایج استفاده از پرتو به عنوان اولین روش درمانی و سپس جراحی است. ‌پرتو درمانی همچنین ممکن است به عنوان روش درمانی اصلی در مردانی که به دلیل سایر مشکلات سلامتی نمی‌توانند عمل جراحی انجام دهند، استفاده شود.

برخی از پزشکان توصیه می‌کنند که غدد لنفاوی کشاله ران را از نظر سرطان بررسی کنند، حتی اگر بزرگ نشده باشند. این کار ممکن است با بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان یا با تشریح غدد لنفاوی گسترده تر انجام شود. اگر غدد لنفاوی گسترش سرطان را نشان دهند، پس سرطان واقعاً مرحله دوم نیست. این سرطان در واقع مرحله III یا IV است (و به این صورت درمان می‌شود).

مرحله III

مرحله سوم سرطان آلت تناسلی به غدد لنفاوی مجاور در کشاله ران رسیده است. تومور اصلی ممکن است در بافت‌های عمیق‌تر آلت تناسلی (corpus spongiosum یا corpus cavernosum) یا مجرای ادرار رشد کرده باشد اما به ساختارهای مجاور مانند مثانه یا پروستات رشد نکرده باشد.

سرطان های مرحله III با پنکتومی جزئی یا کامل درمان می‌شوند.

در برخی موارد، شیمی درمانی یا شیمی پرتویی به علاوه ‌پرتو درمانی ممکن است ابتدا برای کوچک کردن تومور استفاده شود تا برداشتن آن با جراحی راحت تر باشد.

لنفادنکتومی اینگوینال نیز برای برداشتن غدد لنفاوی در کشاله ران لازم است. رادیوتراپی برای کشاله ران نیز ممکن است بعد از جراحی یا در برخی موارد به جای جراحی استفاده شود. اگر غدد لنفاوی بسیار بزرگ هستند، ممکن است از شیمی درمانی (با پرتو درمانی یا بدون آن) نیز استفاده شود.

درمان این سرطان‌ها سخت است، بنابراین مردان ممکن است بخواهند در آزمایش‌های بالینی روش های درمانی جدید شرکت کنند.

مرحله IV

مرحله چهارم سرطان آلت تناسلی شامل گروه های مختلفی از سرطان های پیشرفته تر است.

در برخی از سرطان های مرحله IV، تومور اصلی به بافت های مجاور مانند پروستات، مثانه، کیسه بیضه یا دیواره شکم (belly) رشد کرده است. روند درمان شامل جراحی است که اغلب پنکتومی کامل است. اگر تومور در کیسه بیضه یا قسمت هایی از دیواره شکم باشد، بیضه‌ها و یا کیسه بیضه نیز ممکن است نیاز به برداشتن داشته باشند. می‌توان یک سوراخ جدید در شکم یا پرینه (فضای بین کیسه بیضه و مقعد) ایجاد کرد تا ادرار از بدن خارج شود.

اگر تومور به پروستات یا مثانه رشد کرده باشد، ممکن است نیاز به برداشتن‌ آن‌ها نیز باشد. شیمی درمانی (گاهی اوقات همراه با پرتو درمانی) ممکن است قبل از جراحی برای کوچک کردن تومور و راحت‌تر برداشتن آن تجویز شود. غدد لنفاوی اینگوینال (کشاله ران) در دو طرف نیز برداشته خواهند شد. این ناحیه ممکن است بعد از جراحی نیز با پرتو درمانی درمان شود (مگر اینکه قبل از جراحی داده شده باشد).

مرحله IV همچنین شامل سرطان هایی است که به طور گسترده در غدد لنفاوی گسترش یافته اند، مانند سرطان در غدد لنفاوی کشاله ران که به داخل گره‌ها و بافت های مجاور رشد کرده است یا سرطانی که به غدد لنفاوی داخل لگن گسترش یافته است. این سرطان‌ها با جراحی برای برداشتن تومور اصلی آلت تناسلی مانند پنکتومی کامل درمان می‌شوند.

غدد لنفاوی در هر دو ناحیه کشاله ران نیز برداشته می‌شوند. اگر تصور شود که غدد لنفاوی داخل لگن حاوی گسترش سرطان هستند (مثلاً اگر بزرگ شده باشند) برداشته خواهند شد. پس از برداشتن غدد لنفاوی، ممکن است آن نواحی با ‌پرتو درمانی تحت درمان قرار گیرند تا سلول‌های سرطانی باقی‌مانده را از بین ببرند. شیمی درمانی نیز ممکن است بخشی از این روند درمانی باشد.

سرطان آلت تناسلی که به اندام‌ها و بافت های دور گسترش یافته است نیز مرحله چهارم است. این سرطان‌ها را نمی‌توان به طور کامل با جراحی و اشعه از بین برد. هدف از روند درمان، کنترل سرطان و پیشگیری یا تسکین علائم تا حد امکان است. انتخاب‌ها برای درمان تومور آلت تناسلی معمولاً شامل برداشتن موضعی گسترده، پنکتومی یا ‌پرتو درمانی است.

جراحی یا ‌پرتو درمانی (گاهی اوقات همراه با شیمی درمانی) نیز ممکن است برای درمان غدد لنفاوی مجاور در نظر گرفته شود. اشعه رادیواکتیو ممکن است برای درمان سرطانی که به استخوان‌ها یا مغز یا نخاع گسترش یافته است، استفاده شود.

شیمی درمانی اغلب برای درمان سرطانی استفاده می‌شود که به نواحی دیگر مانند ریه‌ها یا کبد گسترش یافته است.

درمان سرطان های مرحله IV بسیار سخت است، بنابراین مردان ممکن است بخواهند در مورد شرکت در آزمایشات بالینی روش‌های درمانی جدید فکر کنند.

سرطان عود کننده (Recurrent cancer)

درمان سرطانی که پس از درمان عود می‌کند (سرطان عود کننده یا Recurrent cancer) بستگی به این دارد که سرطان کجا عود می‌کند و کدام درمان‌ها قبلاً استفاده شده ‌اند. اگر پنکتومی قبلا انجام نشده باشد، سرطان عود کننده آلت تناسلی ممکن است با جراحی در بخش یا تمام آلت درمان شود.

‌پرتو درمانی نیز ممکن است یک گزینه باشد. جراحی، ‌پرتو درمانی و یا شیمی درمانی ممکن است گزینه‌هایی برای برخی سرطان‌هایی باشند که در غدد لنفاوی عود می‌کنند. همچنین ممکن است شیمی درمانی در درمان سرطان آلت تناسلی که در سایر قسمت های بدن عود می‌کند، مفید باشد.

درمان این تومورها ممکن است سخت باشد، بنابراین مردان ممکن است بخواهند در مورد شرکت در کارآزمایی بالینی یک روش درمانی جدیدتر فکر کنند.

همچنین بخوانید:

• سرطان بیضه (testicular cancer) چیست؟
• سرطان مجرای صفراوی (Bile Duct Cancer) چیست؟
• سرطان دهانه رحم (Cervical Cancer) چیست؟

 

منبع

مترجم: فاطمه فریادرس