حیات و تولید مثل در فضای کیهانی

در مطالعه جدید، محققان بقیه نمونه های اسپرم را بررسی کردند. آن ها از آنچه “آشکارسازهای ردیاب هسته ای پلاستیکی”، دستگاهی متشکل از پلیمرهایی که به ذرات باردار حساس هستند و “دوزیمتری ترمولومینسانس”، دستگاهی که انرژی تابش را جذب و به دام می اندازد تا بفهمند چه میزان اشعه اسپرم جذب می کند، استفاده کردند. سپس میزان آسیب DNA به هسته اسپرم را بررسی کردند.

آن ها دریافتند که اسپرم در حدود 0.61 (mSv) در روز، پرتو جذب می کند. در مقایسه، طبق گفته ناسا، فضانوردانی که در مدار کوتاه زمین در معرض تابش قرار می گیرند حدود 50 میلی ثانیه در سال یا 0.14 میلی ثانیه در روز را جذب می کنند. محققان دریافتند که ذخیره طولانی مدت در ISS به DNA آسیب قابل توجهی نمی رساند.

پس از آبرسانی مجدد اسپرم، آن ها آن را به موش ماده تزریق کردند و دریافتند که موش ها هشت بچه موش سالم را تحویل می دهند. این موش ها در بیان ژن هیچ تفاوتی نشان نمی دهند.

این نویسندگان نوشتند: “تاکنون، این تنها روشی است که برای بررسی تأثیر تابش فضایی بر روی نسل بعدی استفاده شده است.”

محققان همچنین با استفاده از اشعه ایکس روی زمین، اسپرم های منجمد موش را مورد بررسی قرار داده و دریافتند که اسپرم هایی که در معرض چنین اشعه ای قرار دارند، هنوز می توانند بچه موش های سالم تولید کنند. محققان خاطرنشان کردند که اگرچه اختلافاتی در آسیب DNA ناشی از اشعه X در برابر تابش فضایی وجود دارد، اما آن ها تخمین می زنند که اسپرم موش منجمد خشک شده را می توان بیش از 200 سال در ISS حفظ کرد.

هنوز هم مشخص نیست که این نتایج برای جنین انسانی چگونه بازخورد دارد.

با این وجود، ISS مثال خوبی برای بررسی اعماق فضا نیست زیرا هنوز در داخل میدان مغناطیسی محافظ زمین در مدار است. طبق مطالعه، تابش ذرات یونیزه کننده متراکم از اعماق فضا ممکن است باعث آسیب بیشتر DNA به سلول ها شود.

اکتشافات صورت گرفته، برای پیشرفت بشر در عصر فضا ضروری و مهم است.

منبع خبر