اخبار علمی, مطالب
جیغ زدن از روی شادی بیشتر از فریاد ترس یا عصبانیت درک می شود.
جیغ انسان چیزی بیش از ترس از خطر قریب الوقوع یا درگیری های اجتماعی را نشان می دهد. جیغ زدن همچنین می تواند شادی یا هیجان را بیان کند. برای اولین بار ، محققان نشان داده اند که فریادهای غیر هشداردهنده حتی توسط مغز با کارآیی بیشتری نسبت به هشدار دهنده ها درک و پردازش می شوند.
جیغ زدن می تواند جان انسان ها را نجات دهد. پریمات ها و سایر گونه های پستانداران معمولاً وقتی وارد درگیری های اجتماعی می شوند یا برای اطلاع دادن حضور شکارچیان و تهدیدهای دیگر از سیگنال هایی شبیه جیغ استفاده می کنند. در حالی که انسانها نیز برای نشان دادن خطر یا برقراری ارتباط با پرخاشگری جیغ می کشند ، اما وقتی احساسات شدیدی مانند ناامیدی یا شادی را تجربه می کنند نیز فریاد می کشند. با این حال ، مطالعات گذشته در مورد این موضوع بیشتر بر روی فریاد از روی ترس متمرکز شده است.
انسانها سریعتر و با حساسیت بیشتری به جیغهای مثبت پاسخ می دهند.
در یک مطالعه جدید ، تیمی از گروه روانشناسی دانشگاه زوریخ به سرپرستی ساسا فروهولز معنای موجود در طیف کامل جیغ انسان را بررسی کردند. نتایج ، شش نوع فریاد متمایز از نظر عاطفی را نشان داد که نشان دهنده درد ، عصبانیت ، ترس ، لذت ، غم و شادی است. فروهولز می گوید: “ما از این واقعیت شگفت زده شدیم که شنوندگان سریعتر و دقیق تر و با حساسیت عصبی بالاتر به جیغ غیر هشدار دهنده و مثبت نسبت به جیغ های هشدار دهنده پاسخ می دهند.”
پردازش شناختی جیغ های شادی کارآمدتر است.
تیم تحقیقاتی چهار آزمایش برای مطالعه خود انجام داده است. از دوازده شرکت کننده خواسته شد که فریادهای مثبت و منفی را ابراز کنند که ممکن است در موقعیت های مختلف ایجاد شود و گروه متفاوتی از افراد ماهیت احساسی فریادها را ارزیابی کرده و آنها را در دسته های مختلف طبقه بندی کردند. در حالی که شرکت کنندگان به فریادها گوش می دادند ، فعالیت مغز آنها تحت تصویربرداری تشدید مغناطیسی عملکردی (fMRI) قرار گرفت تا نحوه درک ، شناسایی ، پردازش و طبقه بندی اصوات را کنترل کند. فروهولز توضیح می دهد: “نواحی پیشانی ، شنوایی و لیمبیک مغز هنگام شنیدن جیغ های غیر هشداری فعالیت و اتصال عصبی بسیار بیشتری نسبت به پردازش جیغ های هشداردهنده نشان می دهند.”
محیط های اجتماعی پیچیده تر ، اولویت های عصبی شناختی را تغییر داده اند.
پیش از این فرض بر این بود که سیستم های شناختی انسان و پستانداران بخصوص برای تشخیص سیگنال های تهدید و خطر به صورت فریاد طراحی شده اند. با این حال ، به نظر می رسد برخلاف نخستیان و سایر گونه های جانوری ، سیستم فریادی انسان متنوع تر شده است – چیزی که فروهلز آن را جهشی بزرگ تکاملی می داند. وی گفت: “بسیار ممكن است كه فقط انسانها فریاد بزنند تا احساسات مثبت را مانند شادی یا لذت زیاد نشان دهند. و برخلاف فریادهای منفی ، فریادهای مثبت با گذشت زمان اهمیت بیشتری پیدا كرده اند.” محققان معتقدند كه این امر ممکن است به دلیل خواسته های ارتباطی ناشی از پیچیده شدن محیط های اجتماعی انسان باشد.
