تست کاهش سولفور: اصول، روش، موارد استفاده و تفسیر

فهرست مطالب نمایش

مقدمه‌ای بر تست کاهش سولفور

محیط SIM (Sulphide Indole Motility media) که یک محیط افتراقی ترکیبی است که سه پارامتر مختلف قابلیت کاهش سولفور، تولید ایندول و تحرک را آزمایش می‌کند.

معمولاً از این روش همان‌طور که از نام آن پیداست، برای تست توانایی یک میکروب در تولید گاز سولفید هیدروژن (H2S) استفاده می‌شود. S در SIM مخفف sulfur (گوگرد) است.

هدف از تست کاهش سولفور

برای تست توانایی یک ارگانیسم در کاهش سولفور
برای افتراق باسیل‌های رودهای گرم منفی بر اساس توانایی تولید سولفید

اصول آزمایش کاهش سولفور

ارگانیسم‌هایی که آنزیم تیوسولفات ردوکتاز (Thiosulfate reductase) تولید می‌کنند، می‌توانند سولفور را به گاز سولفید هیدروژن تبدیل کنند. این امر زمانی اتفاق می‌افتد که سویه یا اسید آمینه سیستئین (cysteine) را در طول فرایند کاهش پروتئین تجزیه کند، یا زمانی که تنفس بی‌هوازی سبب انتقال الکترون‌ها به سولفور به جای اکسیژن شود.

در SIM، محیط حاوی کازئین (Casein) و پروتئین‌های حیوانی به عنوان منابع اسید آمینه، تیوسولفات سدیم (Sodium thiosulfate) به عنوان منبع سولفور و سولفات آمونیوم آهن (Ferrous ammonium sulfate) به عنوان نشانگر H2S است. سیستئین یک آمینو اسید حاوی سولفور است که در محیط کشت SIM وجود دارد.

آنزیم‌های سیستئین دسولفوراز (Cysteine desulfurase) و تیوسولفات ردوکتاز واکنش‌های هیدرولیز را کاتالیز کرده و H2S تولید می‌کنند. این گاز با سولفات آمونیوم آهن ترکیب شده و به سرعت یک رسوب نامحلول و سیاه سولفید آهن را تشکیل می‌دهد. بنابراین رنگ سیاه به عنوان یک شاخص از حضور سولفید هیدروژن عمل می‌کند.

كشت تازه ارگانيسم در آزمايشگاه با استفاده از یک نیدل (Needle) صاف و با یک ضربه به مركز محيط، تلقيح مي‌شود. پس از انکوباسیون، لوله آزمایش از نظر تولید H2S (سیاه شدن محیط) بررسی می‌شود.

محیط کشت

SIM Agar

پانکراتیک دایجست کازئین (Pancreatic digest of casein): 20 گرم
پپتیک دایجست (Peptic digest) بافت حیوانی: 6.1 گرم
آگار: 3.5 گرم
گرم Fe(NH₄)₂(SO₄)₂·6H2O : 0.2
گرم Na₂S₂O₃·5H₂O : 0.2
PH: 0.2±7.3 در دمای 25 درجه سانتی‌گراد

اطلاعات بیشتر محیط کشت SIM

روش انجام تست کاهش سولفور

یک نیدل صاف مستقیم و یک کلنی از یک کشت تازه (18 تا 24 ساعته) که روی محیط آگار رشد می‌کند را آماده کنید.
با نیدل یک بار به عمق 3/1 تا 2/1 اینچی در وسط لوله ضربه بزنید.
در دمای 35 تا 37 درجه سانتی‌گراد انکوبه کرده و روزانه تا 7 روز آن را بررسی کنید.
سیاه شدن محیط در راستای خط تلقیح را بررسی کنید.

نتایج

مثبت: تیره شدن محیط (ایجاد یک رسوب سیاه) یا سیاه شدن خط تلقیح نشان دهنده وجود باکتری‌های تولید کننده سولفید هیدروژن است.
منفی: تست H2S منفی با عدم سیاه شدن محیط مشخص می‌شود.

موارد استفاده از تست کاهش سولفور

از این تست برای افتراق ارگانیسم‌های کاهنده سولفور مانند Salmonella، Shigella و Proteus از ارگانیسم‌های غیرکاهنده مانند Moranella morganii و Providencia rettgeri استفاده می‌شود.
بررسی تولید سولفید هیدروژن یک آزمایش تشخیصی مفید در شناسایی باکتری‌های روده‌ای است.

محدودیت‌های تست کاهش سولفور

واکنش‌های که در محیط SIM رخ می‌دهند، برای شناسایی ارگانیسم‌ها کافی نیستند. آزمایشات بیوشیمیایی و سرولوژیکی بیشتری برای تأیید مورد نیاز است.
تلقیح باید بر روی یک محیط جامد انجام شود. تلقیح روی سوسپانسیون مایع یا براث، شروع رشد ارگانیسم را به تأخیر می‌اندازد و ممکن است منجر به ایجاد نتایج اشتباه شود.

مطالب مرتبط با تست کاهش سولفور: