بد خوابی، خواب آلودگی و خطر از دست دادن بینایی!

خلاصه:

مطالعه جدیدی نشان داد که بد خوابی و خواب آلودگی در طول روز منجر به بیماری گلوکوم (آب سیاه) می‌شود، که در صورت تکرار این امر منجر به از دست دادن دائم بینایی می‌شود. با اصلاح شیوه خواب و شناسایی افراد دچار اختلالات خواب می‌توان از گسترده شدن این بیماری در جمعیت جلوگیری کرد.

گلوکوم (آب سیاه) گروهی از بیماری‌های چشمی است که می‌تواند به عصب بینایی که اطلاعات بصری را از چشم به مغز منتقل می‌کند، آسیب برساند. معمولاً به دلیل افزایش فشار در چشم ایجاد می‌شود که می‌تواند به مرور زمان به عصب بینایی آسیب برساند. گلوکوم یکی از علل اصلی نابینایی است، به ویژه در میان افراد مسن.

یافته‌های جدید اهمیت خواب درمانی و معاینه چشم برای افراد کم خواب را پر رنگ‌تر می‌کند.

مطالعه اخیر Biobank بریتانیا که در مجله BMJ Open منتشر شده است، نشان می‌دهد که کیفیت ضعیف خواب، از جمله خواب زیاد یا کم، خواب آلودگی در طول روز و خروپف کردن، ممکن است با افزایش خطر ابتلا به گلوکوم مرتبط باشد، وضعیتی که باعث از دست دادن بینایی غیرقابل برگشت می‌شود.

این یافته‌ها اهمیت خواب درمانی را برای افرادی که در معرض خطر بالای این بیماری قرار دارند و معاینه چشم برای کسانی که اختلالات خواب مزمن دارند برای بررسی علائم اولیه گلوکوم برجسته می‌کند.

مطالب مرتبط:

گلوکوم یکی از علل اصلی نابینایی است و احتمالاً تا سال 2040 حدود 112 میلیون نفر در سراسر جهان را تحت تأثیر قرار خواهد داد. که با از دست دادن تدریجی سلول‌های حساس به نور در چشم و آسیب عصب بینایی مشخص می‌شود، علل و عوامل مؤثر آن هنوز به خوبی شناخته نشده است. اما اگر گلوکوم درمان نشود، می‌تواند به کوری غیرقابل برگشت تبدیل شود.

در حالی که غربالگری جمعیت ممکن است مقرون به صرفه نباشد، غربالگری هدفمند گروه‌های پرخطر ممکن است مقرون به صرفه باشد و تحقیقات منتشر شده قبلی نشان می‌دهد که اختلالات خواب ممکن است یک عامل خطر مهم باشد. برای بررسی بیشتر این مسائل، پژوهشگران تصمیم گرفتند تا خطر ابتلا به گلوکوم را در میان افرادی که رفتارهای خواب متفاوتی دارند، مشخص کنند: بی خوابی، خواب زیاد یا کم؛ کرونوتایپ‌های شب یا صبح (“جغد” یا “لارکس”)؛ خواب آلودگی در طول روز؛ و خروپف کردن.

آنها از 409 هزار و 53 شرکت‌کننده در Biobank بریتانیا استفاده کردند که همه آنها در سال‌های بین 2006 تا 2010 در محدوده 40 تا 69 سال سن داشتند و جزئیات رفتارهای خواب خود را گزارش دادند.

مدت خواب به صورت طبیعی (کمتر از 7 الی 9 ساعت در روز) و خیلی کم یا بیش از حد، خارج از این محدوده تعریف شد. کرونوتایپ با توجه به اینکه فرد خود را بیشتر به عنوان یک خرچنگ صبحگاهی یا جغد شب توصیف می‌کرد، تعریف شد. شدت بی‌خوابی (مشکل به خواب رفتن در شب یا بیداری مکرر) به عنوان هرگز / گاهی اوقات یا معمولاً طبقه بندی شد، در حالی که خواب آلودگی ذهنی در روز به عنوان هرگز / به ندرت، گاهی اوقات یا مکرر طبقه بندی شد.

اینفوگرافی زمان مناسب خواب در سنین مختلف

اطلاعات پس زمینه در مورد عوامل بالقوه تأثیرگذار از پرسشنامه‌های پر شده در این همه‌پرسی بررسی شد: سن (متوسط 57 سال)، جنس، نژاد/قومیت، پیشرفت تحصیلی، سبک زندگی، وزن (BMI)، و سطح محرومیت منطقه مسکونی. سوابق پزشکی و داده‌های ثبت شده مرگ برای بررسی سلامت و بقای همه شرکت‌کنندگان تا اولین تشخیص گلوکوم (پذیرش در بیمارستان) و پایان دوره نظارت (31 مارس 2021) استفاده شد.

در طول یک دوره نظارت 10.5 ساله، 8 هزار و 690 مورد گلوکوم شناسایی شد. افراد مبتلا به گلوکوم نسبت به افرادی که این بیماری در آنها تشخیص داده نشده بود، مسن‌تر بودند و احتمال بیشتری داشت که مرد باشند، سیگاری باشند و به فشار خون بالا یا دیابت مبتلا شوند.

به استثنای کرونوتایپ، چهار الگوی/رفتار خواب دیگر همگی با درجات مختلفی از افزایش خطر ابتلا به گلوکوم مرتبط بودند. مدت خواب کوتاه یا طولانی با 8 درصد افزایش خطر مرتبط بود. بی خوابی 12 درصد؛ خروپف 4 درصد؛ و خواب آلودگی مکرر در طول روز 20 درصد.

و در مقایسه با افراد دارای الگوی خواب سالم، افراد با خرناسه حین خواب‌ و کسانی که خواب‌آلودگی در طول روز را تجربه می‌کردند، 10 درصد بیشتر در معرض ابتلا به گلوکوم بودند، در حالی که افراد مبتلا به بی‌خوابی و کسانی که الگوی خواب کوتاه و طولانی داشتند، 13 درصد بیشتر احتمال داشت به گلوکوم مبتلا شوند.

نتایج زمانی که بر اساس انواع مختلف گلوکوم طبقه بندی شدند، مشابه بودند.

این یک مطالعه مشاهده‌ای است و به این ترتیب، نمی‌تواند علت را ایجاد کند. محققان تاکید بر این موضوع دارند که این مطالعه به جای اندازه‌گیری عینی، بر خودگزارش‌دهی تکیه داشت و تنها یک نقطه از زمان را منعکس می‌کرد. آنها همچنین افزودند که گلوکوم یا آب سیاه ممکن است خود بر الگوهای خواب تأثیر بگذارد، نه برعکس.

اما به گفته محققان، توضیحات بیولوژیکی بالقوه قابل قبولی برای ارتباط بین اختلال خواب و گلوکوم وجود دارد. پژوهشگران توضیح می‌دهند که فشار داخلی چشم، عامل کلیدی در ایجاد گلوکوم، زمانی که فرد دراز می‌کشد و زمانی که هورمون‌های خواب کم رنگ‌تر می‌شوند، افزایش می‌یابد، همانطور که در بی‌خوابی اتفاق می‌افتد.

همچنین افسردگی و اضطراب، که اغلب با بی‌خوابی همراه هستند، ممکن است فشار داخلی چشم را افزایش دهند، احتمالاً به دلیل تولید نامنظم کورتیزول. به طور مشابه، دوره‌های تکراری یا طولانی‌مدت سطوح پایین اکسیژن سلولی، ناشی از آپنه خواب (قطع ناگهانی تنفس در طول خواب)، ممکن است باعث آسیب مستقیم به عصب بینایی شود.

محققان به این نتیجه رسیدند که: “از آنجایی که رفتارهای خواب قابل تغییر هستند، این یافته‌ها بر ضرورت تغییر شیوه خواب برای افراد در معرض خطر بالای ابتلا به گلوکوم و غربالگری چشم پزشکی افراد مبتلا به مشکلات مزمن خواب برای کمک به پیشگیری از گلوکوم، تأکید می‌کند.”

این مطالعه توسط بنیاد ملی علوم چین تامین مالی شد.

همچنین بخوانید:

مترجم: امید آهنگریان ابهری

منبع

از این مطلب چقدر راضی بودید؟

روی ستاره کلیک کنید تا نظرتون ثبت بشه