ایمونوبلاتینگ چیست؟

تکنیک های ایمونوبلاتینگ از آنتی بادی ها (یا سایر لیگاند های اختصاصی در تکنیک های مرتبط) برای شناسایی پروتئین های هدف در میان تعدادی از گونه های پروتئینی غیرمرتبط، استفاده می کنند. این تکنیک شامل شناسایی پروتئین هدف از طریق واکنش های خاص آنتی ژن – آنتی بادی (یا پروتئین – لیگاند) است. پروتئین ها به طور معمول توسط الکتروفورز جدا می شوند و به غشا انتقال (معمولاً نیترو سلولز) منتقل می شوند. نهایتا این غشا با یک آنتی بادی اولیه برای یک هدف خاص پوشانده می شود و سپس با یک آنتی بادی ثانویه علامت گذاری می شود. به عنوان مثال، با آنزیم ها یا با رادیو ایزوتوپ ها نشانه گذاری می شوند. وقتی لیگاند، آنتی بادی نباشد؛ واکنش را می توان با استفاده از لیگاندی که مستقیماً نشانه گذاری شده است، مشاهده کرد. دات بلات نیز یک روش ساده است که در آن نمونه های پروتئینی توسط الکتروفورز جدا نمی شوند بلکه مستقیماً بر روی غشا قرار می گیرند.

ایمونو بلاتینگ در حال حاضر به طور گسترده ای با الکتروفورز ژل پلی آکریل آمید دو بعدی مورد استفاده قرار می گیرد، نه تنها برای اهداف مرسوم، مانند تعیین تمایل پروتئین به اتصال با آنتی بادی مربوطه و تجزیه و تحلیل پاسخ های ایمنی ناشی از آن به کار می رود؛ بلکه به عنوان یک روش ارتباطی بین ژنوم-پروتئوم کاربرد دارد.

تفاوت بین immunoprecipitation و immunoblotting  چیست؟

Immunoprecipitation مدت ها است که به عنوان ابزاری برای ارزیابی وجود پروتئین مورد استفاده قرار می گیرد، در حالی کهimmunoblotting  ابزار دقیق تری برای تعیین مقدار پروتئین موجود است. همچنین Immunoblotting برای تأیید هویت پروتئین های جدا شده در  immunoprecipitation نیز عمل می کند.