آبله میمون

آبله میمون یک بیماری نادر است که در اثر عفونت با ویروس آبله میمون ایجاد می شود. ویروس آبله میمون از جنس Orthopoxvirus از خانواده Poxviridae است. خانواده Orthopoxvirus همچنین شامل ویروس واریولا (که باعث آبله می شود)، ویروس واکسینیا (مورد استفاده در واکسن آبله) و ویروس آبله گاوی است.

آبله میمون اولین بار در سال 1958 کشف شد، زمانی که دو شیوع بیماری شبیه آبله در میمون‌هایی که برای تحقیق نگهداری می‌شدند رخ داد، از این رو به آن “آبله میمون” می‌گویند.

اولین مورد انسانی آبله میمون در سال 1970 در جمهوری دموکراتیک کنگو (DRC ) طی یک دوره تشدید تلاش برای از بین بردن آبله ثبت شد.

از آن زمان، آبله میمون در مردم چندین کشور دیگر آفریقای مرکزی و غربی گزارش شد: کامرون، جمهوری آفریقای مرکزی، ساحل عاج، جمهوری دموکراتیک کنگو، گابن، لیبریا، نیجریه، جمهوری کنگو و سیرالئون. اکثر موارد عفونت در جمهوری دموکراتیک کنگو است.

موارد آبله میمون در افراد خارج از آفریقا به دلیل سفرهای بین المللی یا حیوانات وارداتی در کشور‌هایی از جمله ایالات متحده و همچنین اسرائیل، سنگاپور و بریتانیا رخ داده است.

منبع اصلی آبله میمون ناشناخته باقی مانده است. با این حال، جوندگان آفریقایی و نخستی‌های غیر انسانی (مانند میمون‌ها) ممکن است حامل ویروس باشند و افراد را آلوده کنند.

علایم بیماری

در انسان علائم آبله میمون مشابه اما خفیف تر از علائم آبله است. آبله میمون با تب، سردرد، دردهای عضلانی و خستگی شروع می شود.

تفاوت اصلی بین علائم آبله و آبله میمون در این است که آبله میمون باعث تورم غدد لنفاوی (لنفادنوپاتی) می شود در حالی که آبله اینطور نیست. دوره کمون (زمان از عفونت تا علائم) برای آبله میمون معمولاً 7 تا 14 روز است اما می تواند بین 5 تا 21 روز باشد.

بیماری با موارد زیر شروع می شود:

• تب
• سردرد
• دردهای عضلانی
• كمر درد
• تورم غدد لنفاوی
• لرز
• خستگی بیش از حد

در عرض 1 تا 3 روز (گاهی اوقات طولانی تر) پس از ظهور تب، بیمار دچار راش می شود که اغلب روی صورت شروع می شود و سپس به سایر قسمت های بدن گسترش می یابد.

ضایعات پوستی قبل از افتادن در مراحل زیر پیشرفت می کنند:

ماکول ها  Macules

پاپول ها  Papules

وزیکول ها  Vesicles

پوسچول  Pustules

Scabs       دلمه ها

این بیماری معمولاً 2 تا 4 هفته طول می کشد. در آفریقا، آبله میمون باعث مرگ 1 نفر از هر 10 نفری می شود که به این بیماری مبتلا می شوند.

انتقال

انتقال ویروس آبله میمون زمانی اتفاق می‌افتد که فرد از طریق حیوان، انسان یا مواد آلوده به ویروس با ویروس تماس پیدا کند. ویروس از طریق پوست شکسته (حتی اگر قابل مشاهده نباشد)، دستگاه تنفسی یا غشاهای مخاطی (چشم، بینی یا دهان) وارد بدن می شود. انتقال از حیوان به انسان ممکن است از طریق گاز گرفتن یا خراش، تماس مستقیم با مایعات بدن یا مواد ضایعه، یا تماس غیرمستقیم با مواد ضایعه مانند از طریق بسترهای آلوده رخ دهد.

تصور می شود که انتقال از انسان به انسان عمدتاً از طریق قطرات تنفسی بزرگ اتفاق می افتد. قطرات تنفسی معمولاً نمی توانند بیش از چند فوت حرکت کنند، بنابراین تماس چهره به چهره طولانی مدت لازم است. سایر روش‌های انتقال از انسان به انسان شامل تماس مستقیم با مایعات بدن یا مواد ضایعه و تماس غیرمستقیم با مواد ضایعه مانند از طریق لباس‌ها یا ملحفه‌های آلوده است.

ناقل اصلی بیماری آبله میمون هنوز ناشناخته است اگرچه جوندگان آفریقایی مشکوک هستند که در انتقال نقش دارند.

در اولین نمونه (1985)، ویروس از یک جونده آفریقایی به ظاهر بیمار (سنجاب طناب)، در منطقه استوایی جمهوری دموکراتیک کنگو بازیابی شد. در دومین نمونه (2012)، ویروس از یک مانگابی نوزاد مرده که در پارک ملی تای، ساحل عاج یافت شد، بازیابی شد.

روش‌های جلوگیری

برای جلوگیری از ابتلا به ویروس آبله میمون اقدامات متعددی وجود دارد:

• از تماس با حیواناتی که می‌توانند حامل ویروس باشند (از جمله حیواناتی که بیمار هستند یا در مناطقی که آبله میمون‌ها مرده هستند) خودداری کنید.
• از تماس با موادی مانند ملافه که با حیوان بیمار تماس داشته است خودداری کنید.
• بیماران آلوده را از دیگرانی که در معرض خطر عفونت هستند جدا کنید.
• پس از تماس با حیوانات یا انسان های آلوده، بهداشت دست را به خوبی رعایت کنید. به عنوان مثال، شستن دست‌ها با آب و صابون یا استفاده از ضدعفونی‌کننده دست مبتنی بر الکل.
• هنگام مراقبت از بیماران از تجهیزات حفاظت فردی (PPE) استفاده کنید.

JYNNEOSTM  (همچنین به عنوان Imvamune یا Imvanex شناخته می شود) یک واکسن ویروس زنده ضعیف شده است که توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده برای پیشگیری از آبله میمون تایید شده است. کمیته مشورتی اقدامات ایمن سازی   (ACIP) در حال حاضر در حال ارزیابی JYNNEOSTM برای محافظت از افرادی است که در معرض خطر قرار گرفتن در معرض خطر مواجهه شغلی با ویروس های ارتوپاکس مانند آبله و آبله میمون در یک محیط قبل از رویداد هستند.

درمان

در حال حاضر، هیچ درمان مطمئن و اثبات شده ای برای عفونت ویروس آبله میمون وجود ندارد. برای کنترل شیوع آبله میمون در ایالات متحده، می توان از واکسن آبله، داروهای ضد ویروسی و گلوبولین ایمنی واکسینیا (VIG) استفاده کرد.

منبع

مترجم: آروین اسفندی

مطالعات بیشتر در بخش راهنمای علمی سایت

کاراموزی های بیشتر در بخش کاراموزی های سایت