اخبار علمی
روش جدید برای هدف قرار دادن برخی سلولهای سرطانی به سرعت تقسیم شونده
دانشمندان پزشکی جانز هاپکینز و دانشگاه آکسفورد می گویند آنها راهی جدید برای از بین بردن سلولهای سرطانی پستان در حال تکثیر انسان با حمله انتخابی به هسته ماشین تقسیم سلولی آنها پیدا کرده اند. این تکنیک که تاکنون فقط روی سلولهای سرطانی آزمایشگاهی و مشتق شده از بیمار آزمایش شده است ، می تواند تلاش برای یافتن داروهایی را که سلولهای سرطانی پستان را در زیرمجموعه ای از بیماران از بین می برد ، پیش ببرد و سلولهای سالم را بدون آسیب بگذارد.
اندرو هالند ، Ph.D. ، دانشیار زیست شناسی مولکولی و ژنتیک در دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز می گوید: “برخی از داروهای پرکاربرد سرطان در حال حاضر سلولهای تقسیم کننده سریع را از بین می برند. “با این حال ، بیشتر این داروها دارای اشکالات قابل توجهی هستند ، از جمله از بین بردن سلول های سالم ، مانند سلول های مغز استخوان با تکثیر سریع ، همراه با سلول های سرطانی.”
هولند ، که تحقیقات وی بر روی تقسیم سلولی پستانداران – از جمله انسان – متمرکز است ، همچنین اشاره کرد که اشتباهات کنترل نشده در تقسیم سلولی می تواند باعث بروز اشتباهات ژنتیکی شود که در برخی موارد ، به سلول های سرطانی تبدیل می شوند.
از آنجا که تمام سلولهای پستانداران فرآیندهای مشابهی برای تقسیم سلولی دارند ، هالند و تیم او به دنبال مکانیزم تقسیم سلولی مخصوص سلولهای سرطانی که در شرایط آزمایشگاهی رشد کرده اند،هستند.
وی گفت ، در طی جستجوی خود ، آنها با رده ای از سلولهای سرطانی پستان انسان روبرو شدند كه برای تقسیم و زنده ماندن به ساختارهای سلولی به نام سانتریول بسیار وابسته هستند. سانتریول ها به عنوان هسته ساختاری سانتروزوم ها عمل می کنند که لوله های نازکی از پروتئین ها را تشکیل می دهند که به سلول ها شکل می دهند و هنگام تقسیم سلول به جدا شدن DNA کمک می کنند. با این حال ، بسیاری از سلول ها می توانند بدون سانتریول و سانتروزوم تقسیم شوند.
اگرچه سلولهای دیگر قادر به زندگی بدون سانتریول هستند ، تیم هلند دریافت که این سلولهای سرطانی پستان که در آزمایشگاه رشد کرده اند نمی توانند.
تجزیه و تحلیل دقیق نشان داد که سلولهای سرطانی پستان وابسته به سانتریول دارای بخشی از ژنوم هستند که بارها به صورت غیر عادی کپی شده است ، تغییری در حدود 9٪ سرطان های پستان مشاهده می شود. محققان ژن های رمزگذاری شده در منطقه بسیار کپی شده را مطالعه کردند و ژنی را یافتند که در تولید مقادیر بالای پروتئین – TRIM37 – – که برای کنترل سانتروزوم ها است تولید می شود.
در مرحله بعدی ، محققان روشی را برای دخالت در روند تقسیم سلولی در سلولهای با سطح TRIM37 بالا آزمایش کردند. آنها از یک داروی تجربی به نام بازدارنده PLK4 استفاده کردند که پروتئین های ایجاد کننده سانتریول ها را مختل می کند. آنها این دارو را به سلولهای سرطانی رشد یافته در آزمایشگاه با سطح نرمال TRIM37 اضافه کردند و دریافتند که سلول ها می توانند با موفقیت تقسیم شوند ، حتی اگر این دارو سانتریول های سلول را از بین برده باشد.
با این حال ، هنگامی که آنها این دارو را به سلولهای سرطانی پستان با سطح TRIM37 بالا اضافه کردند ، عکس این اتفاق افتاد – سلول ها دیگر نمی توانند تقسیم شوند و رشد بیشتر سلول ها متوقف شده یا از بین می روند.
هولند می گوید: “هدف از این کار شناسایی تومورهایی با سطح بالای TRIM37 و استفاده از یک مهار کننده PLK4 برای از بین بردن سلولهای سرطانی انتخابی و ترک سلولهای سالم نسبتاً بدون آسیب است.”
تیم های جان هاپکینز و آکسفورد همچنین کشف کردند که چرا سطح بالای TRIM37 سلول ها را در برابر داروهای حذف کننده سانتریول ها آسیب پذیر می کند. تحقیقات قبلی هلند نشان داده است که سلولهای عادی می توانند بدون سانتریول تقسیم شوند ، زیرا مواد اطراف سانتریول ، که به آن ماده پری سنتریولار می گویند ، قادر است همان کار سانتروزوم را انجام دهد.
در مطالعه فعلی ، محققان دریافتند که مقادیر بالای TRIM37 باعث تخریب سلولها در محیط اطراف سانتریولار می شود. بنابراین ، با افزودن دارویی که سانتریول ها را از بین می برد ، سلول ها هیچ راهی – چه با سانتروزوم و چه با مواد پری سانتریولار – برای سازماندهی لوله هایی که به تقسیم DNA در هنگام تقسیم سلول کمک می کنند ، ندارند.
در حال حاضر ، هلند و تیم او به دنبال داروهای پایدارتر دیگری مانند مهار کننده PLK4 استفاده شده در مطالعه حاضر هستند و در تلاشند ردیف سلول های سرطانی اضافی انسان را که به این مهارکننده ها حساس هستند شناسایی کنند.
همچنین بخوانید…
